Värttinä - Ilmatar (2001)

-


  Nie samym metalem człowiek żyje. Nie samym metalem żyję i ja. I, cholera, bardzo dobrze. Kiedyś usłyszałem, że o prawdziwej muzycznej wrażliwości człowieka nie świadczy jego wielka, bezgraniczna miłość i wiedza dotycząca jednego czy dwóch gatunków muzyki, a zdolność do wyławiania i odnajdywania piękna i nowości w każdej muzyce, z jaką przychodzi mu na co dzień się stykać. Värttinä, w chwili jej poznania (początek studiów, lata 2002-2004) była dla mnie właśnie taką nowością i pięknem, poznaną przypadkowo i nieplanowanie.
    Nie pamiętam już, jak doszło do pierwszego mojego z folkowymi Finkami spotkania. Ale, bezapelacyjnie, była to miłość od pierwszego usłyszenia. Miłość, która trwa do dziś: czysta, piękna i w swej platonicznej formie - nieskończona. Bardzo cieszę się więc, że i moja życiowa miłość ten zespół uwielbia, a szczególnie mocnymi uczuciami darzy (darzymy?) właśnie płytę 'Ilmatar'.
  Od pierwszych dźwięków na płycie 'Ilmatar' słychać klimat i moc skandynawskiego folku. Nie jest to, przynajmniej w moim odczuciu, muzyka porównywalna z naszym rodzimym, słowiańskim przaśnym folklorem. Jakoś więcej tu finezji, klasy i pomysłu. Genialne kobiece głosy, wierzeniowa tematyka tekstów i piękna, bardzo ciekawa i oryginalna muzyka tworzą absolutnie skończoną całość. Brak tu naiwności, prostoty czy infantylizmu, tak charakterystycznego dla naszej muzyki regionów. Na szczęście!
  Napisałem: genialne kobiece głosy. Tak! Są to pięknie zsynchronizowane, świadome swojego potencjału i współbrzmienia głosy, automatycznie przenoszące słuchacza daleko, na północ. Do zaśnieżonych krain skandynawskich bogów, z całym ich tak swawolnym i lekkim ('Laiska', 'Kivutar' czy 'Linnunmieli') jestestwem, jak i smutną, mroczną i demoniczną niemal zmianą nastroju ('Äijö', 'Meri'). Ilość i zmienność uczuć, targających słuchacza jest tak duża, że nie da się do tej płyty nie wracać. Powiem więcej, do tej płyty wracać należy. Pomaga w złapaniu chwili wytchnienia od codzienności. Przenosi w inny czas, w inne miejsce. Czyni to sprawnie, szybko a zarazem, co najistotniejsze, bezinwazyjnie. Świetne.
  Po wszystkich tych latach, odkąd znam Värttinę i chyba całą jej dyskografię, mogę śmiało powiedzieć, że mimo zmian w składzie są grupą grającą równo, zawsze ciekawie i często (to najważniejsze) mają dla słuchacza coś nowego. To ich wielka siła.
  Värttinä (cała jej twórczość) to muzyka dla absolutnie wszystkich. Nada się zarówno do samotnego słuchania (jako tło do egzystencjalnych przemyśleń), do wprawienia w radosny nastrój, jak i do stworzenia pięknego, przyćmionego lekką mgiełką tajemnicy, romantycznego nastroju dla dwojga. Mimo niewątpliwej egzotyki języka fińskiego, utwory zespołu zdają się być w każdej ich minucie zrozumiałe i ciekawe. Dla wszystkich słuchających.

1. Itkin
2. Käppee
3. Laiska
4. Liigua
5. Milja
6. Äijö
7. Kivutar
8. Linnunmieli
9. Lieto
10. Sanat
11. Meri


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej