Mors Principium Est – Dawn of the 5th Era (2014)

-

Mors Principium Est – Dawn of the 5th Era (2014)

1. Enter the Asylum
2. God Has Fallen
3. Leader of the Titans
4. We Are the Sleep
5. Innocence Lost
6. I Am War
7. Monster in Me
8. Apricity
9. Wrath of Indra
10. The Journey
11. The Forsaken


  Bardzo lubię wszelkie gadżety i fakt, że żyję w czasach największego rozkwitu przemysłu elektronicznego i Internetu. Łatwość z jaką można sięgnąć po muzykę z całego świata jest fascynująca. A jeszcze lepszym uczuciem jest to zaskoczenie, gdy uda mi się jakiś nowy zespół odkryć w miejscu, w którym nigdy bym się tego nie spodziewał. Tak właśnie było z fińskim zespołem Mors Principium Est. Ich płyta wyświetliła mi się w jakiejś muzycznej aplikacji mobilnej, jako twórczość, która mogłaby mnie zainteresować (analizując zapewne moje dotychczasowe poszukiwania i przesłuchania). Tak po raz pierwszy usłyszałem album ‘Dawn of the 5th Era’.
  Mors Principium Est to zespół grający szeroko rozumiany melodyjny death metal (co ciekawe, z nielicznymi ale jednak słyszalnymi wtrętami klawiszowymi). Wbrew pewnym, słusznym może, obawom ich muzyka nie jest wtórna, przewidywalna czy bezbarwna. Wszystko zdaje się być tu na swoim miejscu. Nie ma skrajności, nie ma nierówności. Wreszcie, nie ma tu żadnej przesady ani przerostu formy nad treścią. Cała płyta to dobrze ogarnięta death metalowa uczta. Udało się muzykom to, co zawsze jest największą obawą nowych słuchaczy – zwrócić ich uwagę czymś oryginalnym i zapadającym w pamięć.
  Melodii na ‘Dawn of the 5th Era’ jest dużo (bo i dużo być powinno). W większości są ciekawe, niejednostajne i zwracające uwagę. Gdzieniegdzie tylko zabrakło może Finom pomysłu. Ale to miejsca nieliczne, łatwo zacierane przez dźwieki i melodie po prostu dobre. Duża ilość solówek w zasadzie nie przeszkadza, a gdzie trzeba – nadaje odpowiednią dynamikę utworom. Nieźle się to wszystko klei.
  Wokal. Tu ciężko powiedzieć coś złego. Jest taki, jakiego należałoby się spodziewać w takiej muzyce. Gdzie trzeba, pędzi jak pociąg wzdłuż linii gitar. Lubi też czasem zwolnić, poddać się spokojniejszej melodii, dociążyć ją swą wagą i mrokiem. Czasem na myśl przywodzi Shagrath’a z Dimmu Borgir. Ale to może tylko moje wrażenie.
  Bardzo fajnie się Finów słucha. Ich muzyka to dobre tło do pracy, podróży komunikacją miejską czy po prostu do relaksu. Moim absolutnie ulubionym utworem jest ‘Monster in Me’. A przewodni motyw z klawiszami po prostu miażdży. Kawałek ten daje solidnego kopa  do działania – stąd wspomniana rekomendacja do słuchania w pracy.
 Nawiązując do wstępu, bardzo to dobre, że wśród wielu niezaprzeczalnych wad współczesnego wirtualnego świata (tak często już przenikającego się z tym realnym) można znaleźć w nim jeszcze sporo rzeczy wartościowych i ważnych. Dostęp do niemalże nieograniczonych zasobów muzycznych to jedna z tych rzeczy. Należy mieć nadzieję, że muzyka, literatura, film – sztuka w ogóle, jeszcze długo w pełni nie ustąpi pola społecznościowo-instagramowo-hejtersko-pseudoopiniotwórczej papce, która w zatrważającym tempie infekuje Sieć.
 Najnowszą płytę Finów z ‘Mors Principium Est’ polecam wszystkim fanom tego pozytywniejszego death metalu. Tego mniej mrocznego i okrutnie wręcz ciężkiego, a tego melodyjnego i energetycznego. To naprawdę dobra, interesująca muzyka z pomysłem, która sama się broni.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej