Ne Obliviscaris - Citadel (2014)

-



Ne Obliviscaris - Citadel (2014)



1. Painters of the Tempest (Part I): Wyrmholes
2. Painters of the Tempest (Part II): Triptych Lux
3. Painters of the Tempest (Part III): Reveries from the Stained Glass Womb
4. Pyrrhic
5. Devour Me, Colossus (Part I): Blackholes
6. Devour Me, Colossus (Part II): Contortions






   Dziś pomówimy o jednym z moich najnowszych odkryć. Przygodę z zespołem Ne Obliviscaris zacząłem na początku ubiegłego roku od płyty 'Portal of I' wydanej w roku 2012, która owszem, miała w sobie coś oryginalnego i intrygującego ale niestety nie na tyle jeszcze intensywnego, by na dłużej zagościć w moim odtwarzaczu. To były burzliwe, a momentami niemalże ekstatyczne, dwa-trzy tygodnie. Ale fascynacja tą muzyką jak szybko się pojawiła, tak szybko zniknęła, a miejsce tej płyty na mojej playliście zajęły inne wydawnictwa. Do czasu.
  Premiera krążka 'Citadel' odbyła się w listopadzie ubiegłego roku i w zupełności mnie nie obeszła. Nie czekałem na nią, nie wiedziałem o niej. Nowe wydawnictwo Australijczyków (a, tak! Ne Obliviscaris prócz zaskakującej muzyki, mogą pochwalić się też zaskakującym pochodzeniem - tak bardzo egzotycznym dla ciężkiego grania) pewnie do dziś byłoby dla mnie nagraniem nieznanym, gdyby nie kolega z pracy. On mi o Ne Obliviscaris przypomniał, on mnie do przesłuchania 'Citadel' namówił i to on, a jakże, jako pierwszy nasłuchał się wszystkich brzydkich słów z moich ust pod adresem tej płyty. Bo przyznać się muszę, nie oszczędzałem się w niekonstruktywnej a wulgarnej krytyce.

   No, bo kto normalny, do licha, pozwala sobie w jednym kawałku na delikatną akustyczną balladę utkaną z melodii i pasaży na skrzypcach, w innym pozwala poczuć się jak na kameralnym klezmerskim występie, a w jeszcze kolejnym - jak na kursie flamenco, gdzie muzykami są progresywni rockmani? A pomiędzy tymi właśnie utworami wybuchają genialne blackmetalowe strzały. Ten przemyślany, mroczny i egzotyczny (skrzypce i ich fantazyjne melodie nie cichną) black metal odbiera głos. Największym paradoksem dotyczącym 'Citadel' jest fakt, że to co z początku uważałem za największą wadę tej płyty, teraz uznaję za jej największą zaletę (biję się w pierś mocno i szczerze). Pierwszy raz od dawna muzyka pokazała mi stanowczo i bezdyskusyjnie, gdzie jest moje miejsce. Obnażyła jedne z głównych wad człowieka (tak, moich także) - zadufanie, ignorancję i jakąś taką artystyczną zaściankowość. Jak czegoś nie rozumiesz, to najlepiej to skrytykuj. Głośno i soczyście.

   'Citadel' zespołu Ne Obliviscaris nie znika już (i przez długi jeszcze czas nie zniknie) ani z mojego odtwarzacza w komputerze, ani z mojego odtwarzacza mp3. Nie mogę do tej płyty przestać wracać. Miewam od niej przerwy, ale nie znajduję siły, by ją na czas dłuższy porzucić. I to jest piękne.
   To wydawnictwo polecam wszystkim słuchaczom kochającym bardzo szeroko rozumianą progresję w metalu. Bo jest to niewątpliwie progresja, jak i, do cholery, jest to niewątpliwie kawał genialnego metalu. Wskazówka: nie poddawajcie się po pierwszych pięciu, dziesięciu czy piętnastu przesłuchaniach. Nigdy nie wiecie, który raz was skutecznie i na bardzo długo porazi.



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej