SooMood – SooMood (2007)

-

SooMood – SooMood (2007)

1. Concrete Minds
2. Hidden Calls
3. Eternal Inexistance
4. Let’s Not Die
5. Soomood
6. She Passed Away
7. Land Of Sheeba
8. Liquid
9. Lyrical Outsider
10. Happy Mad End
11. What A Shame


 Bardzo często nową muzykę poznajemy dzięki innym ludziom. Świetna jest zupełna przypadkowość takich odkryć. Nigdy przecież nie wiadomo, jaką muzykę ktoś (często zupełnie obcy) Ci poleci, puści na jakiejś imprezie lub w samochodzie, czy też wreszcie, jaki zespół gdzieś w rozmowie wspomni. Takim właśnie przypadkowym spotkaniem było dla mnie odkrycie krakowskiego zespołu alternatywnego (tak!) SooMood. Kilka lat temu kolega z pracy, podwożąc mnie, puścił w odtwarzaczu tę płytę. A ja się zakochałem. W muzyce, rzecz jasna.
  SooMood to zespół powstały z inicjatywy muzyków zespołów Pudelsi i Homo Twist. Nigdy nie lubiłem takiej muzyki. Ale twórczość SooMood to zupełnie inna historia. Potęga i moc płynie w dużej mierze od charyzmatycznej jemeńskiej wokalistki – Rasm Al-Mashan. Historie, które maluje przy użyciu dwóch języków – angielskiego i arabskiego – brzmią fantastycznie i mocno. A połączenie licznych akcentów muzyki orientalnej ze współczesną muzyką rockową i elektroniczną jest po prostu zjawiskowe i na naszej rodzimej scenie – nadal niezbyt częste.
  Płyta zaczyna się dynamicznie i z energią. Pierwszy utwór (‘Concrete Minds’) nakręcony orientalną przyśpiewką, bogatym i twardo akcentowanym tekstem potrafi fajnie rozruszać słuchacza. Kolejny (‘Hidden Calls’) to już bardziej wyważona, refleksyjna opowieść. Miła dla ucha melodia i ten mocny, świetny głos Jemenki!
  Cały album jest bardzo zróżnicowany stylistycznie. Jest ciepło i melancholijnie, bywa szybko i agresywnie. Jest śpiew, nucenie ale nie brakuje też recytacji. Jest bardzo interesująco, a konstrukcyjnie – niejednorodnie.
  Moimi ulubionymi utworami z tej płyty są: ‘Concrete Minds’ – za to, co już wyżej napisałem; ‘Eternal Inexistance’ – za siłę przekazu i znów, wschodni zaśpiew; tytułowy ‘SooMood’ za kwintesencję muzyki zespołu, potężny etniczny impuls i klimat; ‘She Passed Away’ – za smutek, wyrażony naprzemiennie, nostalgicznym śpiewem i funkowym niemalże uderzeniem basu i perkusji. Na uwagę zasługują też ‘Lyrical Outsider’ za swój bardzo rockowy (główny riff bardzo mi się z Hey’em kojarzy) charakter i genialne zwieńczenie całej płyty - arcyuczuciowy i przyprawiający o dreszcze utwór ‘What A Shame’.
  Wszystko to, co dzieje się na płycie ‘SooMood’ jest zjawiskowe. Jakbym się nie starał, nie jestem w stanie się do niczego przyczepić. No, może tylko do tego, że (o ile mi wiadomo) nic więcej od 2007 roku nie wydali. SooMood to projekt bardzo ciekawy i, jak już gdzieś wyżej pisałem, na skalę naszego rynku – oryginalny. Poprzez swoją egzotykę i mocno rockowy (choć na szczęście, nienachalny) charakter, nie ginie w gąszczu pop-rockowych chwastów namiętnie produkowanych przez współczesne ‘gwiazdy’ muzyki. Jest to muzyka, która porwie nawet tych, którzy noszą w sobie głównie metalowy mrok i ciężar.
  Płytę ‘SooMood’ polecam ludziom ceniącym muzyczną wielowymiarowość. Lubiącym dźwiękowe kolaże, silne etniczne wpływy i niesztampowe rozwiązania. To płyta i spokojna, i agresywna. Tak ciepła i bliska, jak i chłodno zdystansowana. To wreszcie, płyta tak niebanalna, że każdy kto choć trochę lubi muzyki ‘szukać’, przynajmniej raz po nią sięgnąć powinien. 


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej