Opeth – My Arms, Your Hearse (1998)

-


  Zawsze gdy myślę o czasach, w których zacząłem się interesować cięższą muzyką na poważnie, robi mi się jakoś tak cieplej na sercu. Miliony myśli, uczuć i wspomnień przemykają mi przez głowę. Uważam się, dzięki temu, za wielkiego szczęściarza. Że było mi dane poznawać tak bogate zasoby muzyki i spotykać na swej drodze mnóstwo interesujących i, nierzadko, bardzo oryginalnych osób. To coś naprawdę fantastycznego! To coś, czego mi (cytując moją babcię) woda nie zabierze, ani ogień nie spali.
    Poznając muzykę, nigdy nie ograniczałem się w żaden sposób. Odkrywać chciałem wszystko, w zależności od nastroju i, chwilowych czasem, potrzeb. Przekonałem się przez to, że obok ciężkiej muzyki, lubię też spokojną progresję, melancholijne akcenty czy, dołujące wręcz, ballady. A najbardziej lubię, gdy wszystko to (lub większość) znajduję w jednym miejscu. Na jednej płycie. I taką właśnie płytą jest ‘My Arms, Your Hearse’ zespołu Opeth.
  Szwedzi zawsze byli mistrzami klimatu. Piekielnie trudne, progresywne motywy, przeplatane są czy to black metalowymi riffami, czy to znów, przejmująco smutnymi, chwytającymi za serce akcentami. W tej różnorodności, umiejętności żonglowania emocjami i muzycznymi środkami przekazu tkwi cała wielka moc Opeth. To muzyka inspirująca, wielowymiarowa i dojrzała. Wymaga przez to i od słuchacza pewnej dojrzałości i, myślę, określonego już w jakiś sposób gustu. To, po prostu, sztuka, z której ludzie świadomi, mogą wiele wynieść.
  ‘My Arms, Your Hearse’ to trzeci studyjny album muzyków. Wydany jeszcze przed wielkim boomem zespołu, przed ich pierwszą światową trasą (ta nastąpiła, zdaje się, po premierze kolejnej płyty, ‘Blackwater Part’ w 2001 roku) jest dla mnie wydawnictwem najbardziej ulubionym. Najwięcej tu różnorodności. Ta płyta jest dla mnie najszczersza i, emocjonalnie, najintensywniejsza. Nie znajduję tylu fascynujących momentów, nieprzewidywalnych aranży czy takiej dynamiki zmian nastrojów na żadnej innej płycie Szwedów.
  Już pierwszy utwór (‘April Ethereal’) daje nam kompletną próbkę tego, co usłyszymy na całej płycie. Szybkie metalowe riffy z głębokim i mokrym growlem przeplatają się, co i rusz, z klimatycznymi zwolnieniami i delikatnością gitary akustycznej. Ten sam klimat usłyszymy w kawałku ‘When’ – tu dodatkowo partię ciężkiego wokalu urozmaicają czysto zaśpiewane fragmenty. I nadal jest tu, pojawiająca się często niespodziewanie, gitara akustyczna. Świetne. ‘The Amen Corner’ uwielbiam za przejmująco smutną drugą część utworu. Nie wiem dlaczego, ale jakoś tak bardzo mocno oddziałuje na moją wyobraźnię. Wątek ten jest też niejako kontynuowany w ‘Demon of the Fall’ – rewelacja. Utworem najsilniej na mnie działającym, a przez to niewątpliwie najulubieńszym, jest przepięknie połamana, zaskakująco zaaranżowana ballada ‘Credence’. Magia!
  Płytę ‘My Arms, Your Hearse’ polecam wszystkim, którzy lubią tę szczyptę smutku i melancholii w muzyce. Nie chodzi tu przecież o dołowanie się, a o ukojenie nerwów czy refleksję nad życiem. W gąszczu metalowego łojenia, dobrze jest móc spotkać takie zmiany rytmu i klimatu. Czyni to muzykę interesującą i pożądaną. Album ten, mimo mniejszej popularności niż np. ‘Blackwater Park’, ‘Heritage’ czy ‘Watershed’, warto znać, bo to kwintesencja Opeth. Po prostu, polecam.

1. Prologue
2. April Ethereal
3. When
4. Madrigal
5. The Amen Corner
6. Demon of the Fall
7. Credence
8. Karma
9. Epilogue
10. Circle of the Tyrants (cover)
11. Remember Tomorrow (cover)



Komentarze

  1. Monika27 lutego 2015 20:12

    Z dyskografii Opeth najbardziej przypadła mi do gustu płyta Damnation, ale ogólnie bardzo lubię styl tego zespołu i tak samo jak Ty uważam, że ich utwory mają ten specyficzny klimat, który naprawdę przyciąga jeśli ktoś lubi jednocześnie mrok, ciężar, melancholię i piękne dźwięki.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej