Gojira - L'Enfant Sauvage (2012)

-

Gojira - L'Enfant Sauvage (2012)

1. Explosia
2. L'Enfant Sauvage
3. The Axe
4. Liquid Fire
5. The Wild Healer
6. Planned Obsolescence
7. Mouth of Kala
8. The Gift of Guilt
9. Pain is a Master
10. Born in Winter
11. The Fall


  Zaczynając pisać tego bloga byłem przekonany, że płyta, o której dziś będzie mowa znajdzie się wśród pierwszej trójki opisywanych. Ale jak to bywa, plany się zmieniają. A w przypadku tego bloga – im intensywniej myślę o kolejnych nagraniach, którymi chcę się z Wami, Drodzy Czytelnicy, podzielić, tym więcej pomysłów i zakopanych gdzieś w czeluściach pamięci wydawnictw wyrywa się, by o nich napisać. Dlatego też, ‘L’Enfant Sauvage’ musiała cierpliwie poczekać na swój czas – na otwarcie drugiej dziesiątki Antylogicznej płytoteki.
  Na początku słów kilka o samym zespole. Gojira jest, niewątpliwie, moim największym muzycznym odkryciem od bardzo długiego czasu. Nie mogę sobie teraz przypomnieć innego zespołu, od początku mojej przygody z metalem, który zrobiłby na mnie takie wrażenie. Który byłby tak odkrywczy, oryginalny i nowy w tym, co robi. A wszystko to, osiągnął przy użyciu tak prostych narzędzi i zabiegów. Majstersztyk. Twórczość Gojiry w pełni poznałem stosunkowo niedawno, bo jakoś w okolicach 2011 roku. Moc, energia i uderzenie jakimi wówczas zostałem zdzielony przez Francuzów, odczuwam do dziś na samą tylko myśl o ich muzyce. Wydanie w 2012 roku ‘L’Enfant Sauvage’ dopełniło tylko, idealnego w każdym calu, obrazu. Gdyby francuscy żołnierze mieli choć w połowie taką moc, energię i atomowe uderzenie jak Gojira, to nikt nigdy nie miałby odwagi ich wyśmiewać, kojarzyć ich waleczności z białą flagą czy wstecznym biegiem w czołgu. Ale, niestety, nie mają.
  Ostatnia dotąd płyta zespołu (ponoć Panowie ostro już pracują nad nową) jest bardzo dojrzała, przemyślana i znakomicie wykręcona (mastering). Cieżka, a selektywna. Pełna smaczków i ciekawych (zwłaszcza gitarowych) tricków, a nie przekombinowana. Idealnie wyważona. Do tego potęga perkusji Mario Duplantiera i charakterystyczny wokal jego brata, Joe. Uwielbiam. Od pierwszych dźwięków (‘Explosia’) dostajemy w twarz death’owym ciosem. Rytmiczny, ciężki riff wciska nas w oparcie fotela, pozostawiając bez możliwości wykonania żadnego ruchu. Kolejny, tytułowy utwór, to piękna i w swej agresywności, bardzo ujmująca historia zbudowana na szkielecie głównego, pulsującego nieco gitarowego riffu. Polecam obejrzenie oficjalnego teledysku do ‘L’Enfant Sauvage’ – jego plastyczna forma idealnie współistnieje z muzyką.
  Gojira, co warto wspomnieć, jest jednym z najlepszych na świecie metalowych zespołów koncertowych. To, co dzieje się na ich występach jest magiczne, napawające energią i optymizmem. Ja w życiu nie byłem na lepszym koncercie. W życiu. (Gojirę miałem okazję usłyszeć na żywo w sierpniu 2013 roku, w krakowskim klubie Kwadrat). Do dziś, gdy zmrużę oczy widzę to, co się działo te półtora już roku temu. Magia.
  Gojira lubi Polskę, a Polska lubi Gojirę. Grają u nas przynajmniej raz w roku. W tym też już na pewno będzie ich można zobaczyć w Łodzi, podczas Impact Festival. Będą supportować Slipknot. Każdego, kto ma czas i pieniądze (bo to w sumie dość droga impreza) gorąco zapraszam.
  Zarówno płytę ‘L’Enfant Sauvage’, jak i pozostałe wydawnictwa Francuzów (no, może poza ‘Terra Incognita’, bo za tym akurat specjalnie nie przepadam) polecam Słuchaczom lubiącym dobry, agresywny dynamiczny ale, przede wszystkim, oryginalny i odkrywczy death metal. Dużo łamanych riffów, akcentowanych przez różnorakie flażolety, piski czy ślizgi tworzy atmosferę utrzymującego się napięcia, oczekiwania na wybuchową niemalże kulminację. Bardzo dobra muzyka i genialny materiał koncertowy. Ja z niecierpliwością czekam już na nowy album.


Komentarze

  1. Monika12 lutego 2015 07:32

    Właśnie się wkręcam w ten zespół :) Nie jestem wielką fanką death metalu, ale Goijra jest świetna i coraz więcej ich słucham. Dobra recenzja!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Michał12 lutego 2015 08:13

      Dziękuję! A co do Gojiry to polecam - świetna przygoda!

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej