Dissection - The Somberlain (1993)

-
      

    The Somberlain to pierwszy długogrający album Szwedów z zespołu Dissection. Zawirowania wewnątrz- i okołozespołowe nie pozwoliły nam cieszyć się żadną imponująco rozbudowaną dyskografią (raptem 3 albumy i parę EP’ek), a The Somberlain wydaje mi się z nich najlepszą, najbardziej kompletną, najprawdziwszą i najszczerszą. Dużo tych ‘naj’. Ale po kolei.
    Melodyjny death i black metal  - z tego Panowie czerpali garściami. Szybkie, brudne i agresywne riffy w połączeniu z growlem Jona Nödtveidta to kwintesencja gatunku z początku lat 90-tych XX w. Charakterystyczna dla tamtego czasu "brudna i płaska" perkusja, wyjątkowo na tej płycie mi nie przeszkadzała, ba, potrafiła wprowadzić w trans, jakiego mógłbym się spodziewać (w moim, rzecz jasna, odczuciu) po innych przedstawicielach black'u w tym okresie (Limbonic Art 'In Abhorrence Dementia', Samael 'Ceremony Of Opposities', Old Man's Child 'Ill-natured Spiritual Invasion' czy Emperor 'In The Nightside Eclipse'). Liczne, choć (o, dziwo!) nie naiwne melodie podkreślane wspomnianą wyżej perkusją przełamują skutecznie ciemność płyty. A utwory 'Crimson Towers', 'Into Infinite Obscurity' czy zamykający płytę 'Feathers Fell' to swoiste przeniesienie słuchacza na ułamek sekundy do innego świata. Do spokojnego, ukrytego za woalem demonicznej agresji wnętrza wrażliwego człowieka.
    Chętnie wracam do tej płyty. Jest regularnym gościem na mojej playliście w odtwarzaczu muzycznym. Przywołuje przed oczy czasy, które już nigdy nie wrócą, ale dzięki właśnie takim płytom - nigdy też nie zostaną zapomniane. W 2006 r. album 'The Somberlain' doczekał się wydania 're-issued' ale do końca nie wiem po co. Można mieć żal, że taka muzyka nie powstała w obecnych czasach, kiedy sprzęt do rejestrowania, instrumenty i oprogramowanie mogłyby nadać całości większej głębi i przestrzeni. Z drugiej jednak strony - pojawienie się takiego dzieła w tamtych właśnie czasach, nagranego przy użyciu wówczas dostępnego sprzętu potęguje tylko doznanie obcowania z czymś wielkim, wyjątkowym, ulotnym i niepowtarzalnym. Niepowtarzalnym, bo według mnie Dissection nigdy później nie zbliżył się do geniuszu 'The Somberlain' - ani płytą 'Storm of the Light's Bane' (1995), ani wydanym po jedenastu latach milczenia krążkiem 'Reinkaos' (2006). 
    Fenomen płyty, o której dziś mówimy ma jeszcze jeden wymiar. Nie trzeba być wirtuozem instrumentów, genialnym wokalistą czy super showmanem, żeby nagrać dzieło, które po niemalże ćwierćwieczu, nadal będzie przywoływane przy okazji różnych rankingów, list wszech czasów, etc. Wystarczy pasja, pomysł, chęć podzielenia się tym co w nas siedzi najgłębiej za pomocą muzyki. A czasem, bo i tak niestety bywa, traumatyczne wydarzenie popycha nas w ramiona geniuszu po to tylko, by chwilę później zepchnąć w przepaść.
    Abum 'The Somberlain' zespołu Dissection polecam wszystkim kochającym metal, a nie znającym starszych (lata 90-te) zespołów. Słuchaczom mojego pokolenia chyba nie muszę o nim wspominać...

1. Black Horizons
2. The Somberlain
3. Crimson Towers
4. A Land Frolorn
5. Heaven's Damnation
6. Frozen
7. Into Infinite Obscurity
8. In the Cold Wind of Nowhere
9. The Grief Prophecy/Shadows Over a Lost Kingdom
10. Mistress of the Bleeding Sorrow
11. Feathers Fell




                                                

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej