Leprous - Coal (2013)

-

Leprous - Coal (2013)

1. Foe
2. Chronic
3. Coal
4. The Cloak
5. The Valley
6. Salt
7. Echo
8. Contaminate Me

    Norwegia, Ihsahn, progresywny metal, ciekawe aranże, novum. To pięć haseł, którymi opisałbym (gdyby ktokolwiek i kiedykolwiek tego ode mnie wymagał) ekipę Leprous. Poniżej postaram się je (te hasła) rozwinąć i Was, Drodzy Czytelnicy (i Słuchacze), pasją do twórczości tych Norwegów zarazić. Bo jest czym!
  Norwegia. No, bo z Norwegii chłopaki są, norweskie metalowe kręgosłupy mają, mrokiem, zimnem i norweską atmosferą emanują. Swoją drogą, nigdy nie mogłem ani zrozumieć, ani (co świadczy pewnie o mej, człowieczej, słabości) przestać zazdrościć, skąd u Norwegów (czy też, skąd w Norwegii) tyle talentu, pomysłów i, co chyba najbardziej zaskakujące, społecznej akceptacji dla wszelkich form metalu. Jak to możliwe, że coś, z czego u nas robi się główną przyczynę społeczno-religijnych konfliktów, na północy Europy staje się wizytówką kraju, społeczeństwa, powodem do dumy? Pewnie jeszcze długo (jeżeli w ogóle nam się to uda) przyjdzie nam poczekać na odpowiedź...
    Ihsahn. I tu kwestia zasadnicza: kim jest Ihsahn? Znów przyjdzie mi się odwołać do tzw. Pokoleń. Moje - bez cienia wątpliwości wie o kogo chodzi. Młodzież? Tu już trudniej, ale może (oby!) się mylę. Ihsahn to gitarzysta i wokalista, a tak naprawdę mózg nieistniejącego już (reaktywowali się na jakieś koncerty, ale who gives a damn?) blackmetalowego zespołu WSZECH CZASÓW - Emperor. Solowo Ihsahn całkiem nieźle pcha swój wózek, ale o tym może kiedyś. Skąd wzmianka o nim tu? Bo w całej swej bezczelnej zajebistości, Vegard Svere Tveitan (Ihsahn) wtrącił swoje wokalne kilka groszy do twórczości Leprous - czy to w utworze 'Contaminate Me' na płycie 'Coal', czy to w 'Thorn' na "Bilateral'. A czemu o tym wspominam? Bo dla osoby wychowanej m.in. na Emperor, taki wokal ZAWSZE zostanie rozpoznany, a płyta - naznaczona.
    Progresywny metal. To stwierdzenie prawdy oczywistej. Jednakowoż, nie do przemilczenia. Połamane gitarowe riffy, nieokiełznana perkusja i wokalne akrobacje robią dobrze wszystkim, których pojęcie progresji wykracza nieco poza Dream Theater i im podobnych (z całym moim dla nich szacunkiem).
    Ciekawe aranże. Tu nie trzeba nic mówić - wystarczy powtórzyć poprzedni akapit. Progresja logicznie łączy się z czymś nowym, indywidualnym, oryginalnym, muzycznie nieskazitelnym, a stylistycznie - odkrywczym. Metal, który odbiera się jak nie metal (zawsze, ale to zawsze, po przesłuchaniu którejś z płyt Leprous zastanawiam się, czy aby na pewno słuchałem metalu), wokal, który mógłby równie skutecznie brzmieć w musicalu czy rockowym eksperymencie (wysokie, wciskające w fotel partie), no i ten pojawiający się znikąd, Ihsahn. Mistrz.
    Novum. To dla mnie najprostsze. Novum, bo Leprous jest dla mnie zespołem nowym. Odkryłem go pod koniec 2013 r. Już nawet nie pamiętam okoliczności. Ale w jednym momencie dopadłem dwie ich płyty - omawianą dziś, a dotąd ostatnią 'Coal' i wydawnictwo z 2009 r. - 'Tall Poppy Syndrome'.
     Leprous ma na swoim koncie 4 płyty i jedną EP'kę. O ile wiem, kończą nagrywanie nowej płyty. Nic, tylko wyczekiwać i biec do sklepu zaraz po premierze. Twórczość Norwegów polecam poszukiwaczom nowych rozwiązań w metalu. Otwartym umysłom, dla których mieszanie się gatunków jest procesem naturalnym, a nie wypaczeniem.




 
 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej