Ihsahn - angL (2008)

-

Ihsahn - angL (2008)

1. Misanthrope
2. Scarab
3. Unhealer
4. Emancipation
5. Malediction
6. Alchemist
7. Elevator
8. Threnody

 
  O dzisiejszym artyście wspominałem już przynajmniej raz, w kontekście innych zespołów. Czas zatem najwyższy, by skupić się wyłącznie na nim i na jego twórczości. I choć Ihsahna większość kojarzy przede wszystkim z roli frontmana w składzie Emperor, to ja chcę (i wolę) skupić Waszą uwagę na jego solowym dorobku. Bo jest według mnie dojrzalszy, prawdziwszy, ot, chyba po prostu lepszy. Dzisiejszym tematem wpisu zatem będzie drugi studyjny album Norwega, wydany w 2008 roku ‘angL’.

  Muszę się przyznać, że Emperora tolerowałem, ale wielkim fanem nie byłem. Nie przeszkadzał mi, ale sam od siebie raczej po niego nie sięgałem. Nie wiem dlaczego, ale tak było. Wyjątkiem była chyba płyta ‘IX Equilibrium’ (i może jeszcze koncertówka ją promująca, ‘Emperial Live Ceremony’). Dlatego też, do pierwszej płyty solowej Ihsahna podszedłem z wielką ostrożnością i, nie ukrywam, obawą. Jak się później okazało, zupełnie niepotrzebnie.
  Wszystkie płyty Ihsahna uwielbiam. Są świetne, dojrzałe, kompozycyjnie doskonałe, masteringowo nienaganne i, co najważniejsze, absolutnie prawdziwe i przekonujące! Ja to kupuję bez wahania. A jakoś tak najbardziej ulubiłem sobie tę drugą – ‘angL’ właśnie. Jest na niej wszystko czego oczekuję od dobrego, nieprymitywnego i charakterystycznego metalu. Są interesujące, często arytmiczne i połamane gitary, jest żywa i nadążająca w każdym momencie perkusja i wreszcie, jest ten jakże charakterystyczny, wszędzie rozpoznawalny głos Tveitana! Bardzo to lubię.
  ‘angL’ jest bardzo dynamiczna, ostra nieco w odbiorze i trochę nawet agresywna. Już pierwszy utwór, ‘Misanthrope’, nakręca słuchacza i zapowiada to, co konsekwentnie będzie rozwijane na płycie. ‘Scarab’ natomiast daje do zrozumienia, że Ihsahn potrafi nie tylko łoić na gitarze, ale ma także umiejętność tworzenia riffów technicznie skomplikowanych i nieszablonowych. Mam słabość do wolniejszego nieco, ale ciągle absolutnie magicznego utworu ‘Unhealer’. Pewnie dlatego, że gościnnie śpiewa tu Mikael Åkerfeldt  z Opeth, przez co cały utwór trąci twórczością Szwedów. ‘Emancipation’, ‘Malediction’ i ‘Alchemist’ to utrzymanie szybkiego tempa i wysokiego poziomu partii gitarowych. Wolniejsze, ale niemniej ujmujące i zapadające w pamięć są ‘Elevator’ i ‘Monolith’. Całość współbrzmi ze sobą nienagannie. Jak to u Ihsahna.
  Twórczość pracowitego Norwega polecam wszystkim fanom dobrego i przemyślanego metalu. I ludziom takim jak ja, którzy Emperora traktowali jak nie do końca swoją bajkę. Gwarantuję, że Ihsahn już tą Waszą bajką jest. Godna uwagi (i podziwu) jest pracowitość muzyka, jego determinacja i konsekwencja w tworzeniu. Fajne jest też to, że wspiera młodych twórców (np. Leprous), użyczając im czasem swojego głosu czy wizerunku. Świetny człowiek. Świetna sprawa. Fantastyczna muzyka.




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej