Shade Empire - Omega Arcane (2013)

-

Shade Empire - Omega Arcane (2013)

1. Ruins
2. Dawnless Days
3. Until No Life Breeds
4. Ash Statues
5. Disembodiment
6. Malicious Winds
7. Traveler of Unlight
8. Devolution
9. Slumbering Giant
10. Nomad
11. Omega Arcane


  Jakiś czas temu szukałem czegoś symfonicznie blackowego, co mnie zainteresuje, na jakiś czas zwróci moją uwagę, a nie zrazi z miejsca tendencyjnością i przewidywalnością. Nie ukrywam, poszukiwania trwały dość długo, bo mnóstwo plew trzeba było od ziarna oddzielić. Ale w rezultacie, udało się odkryć coś nowego. I dziś będzie o tym odkryciu właśnie – o czwartej studyjnej płycie fińskiego zespołu Shade Empire, ‘Omega Arcane’.

  Jeśli szukacie czegoś łączącego w sobie elementy twórczości takich gigantów, jak Dimmu Borgir, Vesania, Behemoth, Immortal czy Old Man’s Child to lepiej trafić nie mogliście – Shade Empire jest tym, czego Wam potrzeba. To black metal najwyższej próby. Przemyślany, świetnie skrojony i apetycznie przedstawiony. A skojarzenia? Dość silne z zespołami wymienionymi wyżej, niemniej, nie na tyle nachalne czy irytujące, żeby mogły zniechęcić. Bogate symfoniczne tła nadają muzyce właściwej przestrzeni i głębi. Słychać, że Finowie doskonale wiedzą, co robią. Taka samoświadomość to bardzo ważna cecha w tworzeniu muzyki.
  ‘Omega Arcane’ to płyta bardzo różnorodna. Są momenty szybkie i mięsiste, są także klimatyczne spowolnienia. Nie brakuje akustycznych zagrań, nastrojowych partii klawiszowych czy niemalże elektronicznych wątków. Ta elektronika zdaje się być śladową pozostałością po poprzednich płytach – tam było jej znacznie więcej, a muzyka nie była tak jednoznacznie określona i świadoma. Dlatego tak naprawdę tylko ‘Omega Arcane’ w stu procentach do mnie przemawia. Poprzednie albumy, cóż, są niezłe, bywają bardzo dobre, ale nie porywają. Ani nie hipnotyzują. Jednakże, warto po nie sięgnąć z czystej ciekawości. By przekonać się jak długą drogą muzycy Shade Empire pokonali, by znaleźć się w miejscu, w którym ich dziś poznajemy.
  Nie widzę większego sensu w rozpisywaniu się na temat konkretnych utworów. Dlaczego? Ponieważ ta płyta nie ma słabych punktów, niepasujących kawałków czy niekonsekwentnych rozwiązań. Jest całkowicie prawdziwa i świetnie wykręcona. Nic, tylko się wsłuchiwać!
  Jedna uwaga: to muzyka dla fanów symfonicznego black metalu, gdzie często pierwszy plan kradną właśnie pompatyczne nieco klawisze. Nie każdy black metalowiec to lubi, więc to może być ‘najsłabszym ogniwem’ tej płyty. Może, ale nie musi.
  ‘Omega Arcane’ polecam wszystkim kochającym Dimmu Borgir, Vesanię, a nawet Septicflesh. To będzie miód na ich uszy. I jak pisałem wcześniej, warto po oswojeniu się z tą płytą zainteresować się poprzednimi, by przyjrzeć się twórczej ewolucji Finów. To świetny black metal, który po prostu należy znać.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej