Aghora - Formless (2006)

-

Aghora - Formless (2006)

1. Lotus
2. Atmas Heave
3. Moksha
4. Open Close the Book
5. Garuda
6. Dual Alchemy
7. Dime
8. 1316
9. Fade
10. Skinned
11. Mahayana
12. Formless
13. Purification


  Pojawiały się na łamach Antylogii Mojej Muzyki zespoły ciekawe muzycznie i ciekawe, z punktu widzenia ich pochodzenia. Tym razem pomówimy sobie o zespole, który spokojnie można do obu tych kategorii przypisać. Pochodzenie (Miami, Floryda) – może nie jakoś specjalnie egzotyczne ale, przynajmniej dla mnie, jakieś takie nie do końca kojarzące się z muzyką (i to tą cięższą). Muzyka – oryginalne, progresywne granie z ciekawym brzmieniem i jeszcze ciekawszym żeńskim wokalem. Zapraszam zatem na krótkie przedstawienie bardzo interesującej płyty ‘Formless’ zespołu Aghora.

  Nie pamiętam już w jakich okolicznościach, ale Aghorę poznałem niedługo po premierze ich pierwszej płyty. I wtedy już skradli moje ucho. Oryginalnymi aranżacjami, nieszablonowymi kompozycjami i różnorakimi naleciałościami. Bo w tej muzyce jest wiele warstw. Także kulturowych. Kojarzy mi się trochę z cięższą odmianą Soomood. Ale to może tylko mnie się to tak kojarzy? Tak czy inaczej, muzyka Amerykanów posiada moc przykuwania uwagi słuchacza na długo. I to jest tu najważniejsze.
  Dużo da się słyszeć na ‘Formless’ motywów orientalnych, głównie bliskowschodnich. Dzwonki, grzechotki, charakterystyczne płaskie bębny, sitar i gitara akustyczna. Magiczny świat, do którego wrota otwiera nam pierwszy utwór, leniwe intro ‘Lotus’. Kolejny, ‘Atmas Heave’ to już dynamika, lekki ciężar i moc. Żywiołowość i klimat są na płycie stosowane naprzemiennie i bardzo wyważenie, przez co płyta jest bardzo łatwo przyswajalna. Mimo obecności gitary elektrycznej i żywiołowej dość perkusji, nie potrafię nazwać tej muzyki metalem. Progresja, owszem, jest i to w dużej dawce. Ale metal? No, nie. Kłóci mi się to z obrazem metalu jaki znam. Może to przez specyficzne, lekkie brzmienie. A może, przez ten delikatny, fantastyczny wokal?
  ‘Formless’ wśród niezliczonych zalet ma chyba jedną wadę. To mastering. Wydaje mi się, że można było to wszystko trochę lepiej wykręcić. A tak, gitary są bardzo papierowe, perkusja płaska (plastikowa, niemalże), a całości brakuje głębi i przestrzeni. Ale cóż, widocznie nie można mieć wszystkiego. Ważne, że muzycznie album broni się całkowicie i pozwala przymknąć oko na te brzmieniowe niedoskonałości.
  Twórczość Aghory polecam wszystkim fanom progresji (tej lżejszej) połączonej z oryginalnymi wpływami muzyki świata. I fanom dobrego, kobiecego śpiewania w takiej muzyce. Tu pasuje to świetnie i fantastycznie uzupełnia partie instrumentalne. A fakt, że to w zasadzie nie metal, może skusi też słuchaczy o lżejszym nieco, ale ciągle rockowym guście.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej