Aghora - Formless (2006)

Aghora - Formless (2006)

1. Lotus

2. Atmas Heave

3. Moksha

4. Open Close the Book

5. Garuda

6. Dual Alchemy

7. Dime

8. 1316

9. Fade

10. Skinned

11. Mahayana

12. Formless

13. Purification

  Pojawiały się na łamach Antylogii Mojej Muzyki zespoły ciekawe muzycznie i ciekawe, z punktu widzenia ich pochodzenia. Tym razem pomówimy sobie o zespole, który spokojnie można do obu tych kategorii przypisać. Pochodzenie (Miami, Floryda) – może nie jakoś specjalnie egzotyczne ale, przynajmniej dla mnie, jakieś takie nie do końca kojarzące się z muzyką (i to tą cięższą). Muzyka – oryginalne, progresywne granie z ciekawym brzmieniem i jeszcze ciekawszym żeńskim wokalem. Zapraszam zatem na krótkie przedstawienie bardzo interesującej płyty ‘Formless’ zespołu Aghora.

  Nie pamiętam już w jakich okolicznościach, ale Aghorę poznałem niedługo po premierze ich pierwszej płyty. I wtedy już skradli moje ucho. Oryginalnymi aranżacjami, nieszablonowymi kompozycjami i różnorakimi naleciałościami. Bo w tej muzyce jest wiele warstw. Także kulturowych. Kojarzy mi się trochę z cięższą odmianą Soomood. Ale to może tylko mnie się to tak kojarzy? Tak czy inaczej, muzyka Amerykanów posiada moc przykuwania uwagi słuchacza na długo. I to jest tu najważniejsze.

  Dużo da się słyszeć na ‘Formless’ motywów orientalnych, głównie bliskowschodnich. Dzwonki, grzechotki, charakterystyczne płaskie bębny, sitar i gitara akustyczna. Magiczny świat, do którego wrota otwiera nam pierwszy utwór, leniwe intro ‘Lotus’. Kolejny, ‘Atmas Heave’ to już dynamika, lekki ciężar i moc. Żywiołowość i klimat są na płycie stosowane naprzemiennie i bardzo wyważenie, przez co płyta jest bardzo łatwo przyswajalna. Mimo obecności gitary elektrycznej i żywiołowej dość perkusji, nie potrafię nazwać tej muzyki metalem. Progresja, owszem, jest i to w dużej dawce. Ale metal? No, nie. Kłóci mi się to z obrazem metalu jaki znam. Może to przez specyficzne, lekkie brzmienie. A może, przez ten delikatny, fantastyczny wokal?

  ‘Formless’ wśród niezliczonych zalet ma chyba jedną wadę. To mastering. Wydaje mi się, że można było to wszystko trochę lepiej wykręcić. A tak, gitary są bardzo papierowe, perkusja płaska (plastikowa, niemalże), a całości brakuje głębi i przestrzeni. Ale cóż, widocznie nie można mieć wszystkiego. Ważne, że muzycznie album broni się całkowicie i pozwala przymknąć oko na te brzmieniowe niedoskonałości.

  Twórczość Aghory polecam wszystkim fanom progresji (tej lżejszej) połączonej z oryginalnymi wpływami muzyki świata. I fanom dobrego, kobiecego śpiewania w takiej muzyce. Tu pasuje to świetnie i fantastycznie uzupełnia partie instrumentalne. A fakt, że to w zasadzie nie metal, może skusi też słuchaczy o lżejszym nieco, ale ciągle rockowym guście.