Ouroboros - Glorification of a Myth (2011)

-

Ouroboros - Glorification of a Myth (2011)

1. Black Hole Generator
2. Lashing of the Flames
3. Animal, Man... Machine
4. Sanctuary
5. Sea to Summit
6. Disembodied Mind
7. Dissolve
8. Panacea
9. Edifice of Tyranny
10. Absent from Entity


  Gdy metal już na dobre zagościł w moim muzycznym życiu, gdy wiedziałem już, że to mój ulubiony gatunek muzyki, nie byłem do końca przekonany do death metalu. Do jego agresji, gitarowej nachalnej ekspresji, do znudzenia rytmicznej perkusji i... braku klawiszy. Z czasem jednak zaczęło się to zmieniać, a ja zacząłem do swojego świata dźwięków wpuszczać i tak grające kapele. Efektem tego jest, między innymi, moja fascynacja świetną (i jak dotąd chyba jedyną) płytą Australijczyków z Ouroboros, wydaną w 2011 ‘Glorification of a Myth’.

  Muzyka, którą słyszymy na tej płycie to podręcznikowy wręcz i bardzo rasowy melodyjny (i techniczny) death metal, ze słyszalnymi (ale nie przesadzonymi) wpływami thrashu. Jest to wszystko nadzwyczaj akuratne i niesamowicie energetyczne. Kojarzy mi się bardzo (a to dobrze!) z mistrzami gatunku, wirtuozami tegoż klimatu – zespołem Death.
  Gitarzysta zrobił tu fantastyczną robotę. Jest selektywnie, klimatycznie i, co dla mnie jest tu mistrzostwem, zachowany został styl klasycznego death metalu. Mówiąc klasycznego, mam na myśli koniec lat 80-tych i pierwszą połowę 90-tych. Gdyby nie brzmienie gitar, lepiej wykręcona perkusja i bardzo mroczny wokal, można by tę płytę spokojnie pomylić z twórczością zespołów deathowych sprzed dwóch dekad. Majstersztyk, jak dla mnie.
  Na co dzień nie słucham zbyt dużo death metalu. Jeśli już po niego sięgam, to raczej po lekko z czymś zmieszany – przede wszystkim chyba z progresją. Współczesny death, jak dla mnie zmienił się znacząco – jest mięsisty, ekstremalnie ciężki i technicznie bardzo trudny (patrz: genialna ostatnia płyta Decapitated, ‘Blood Mantra’). Cieszy zatem tym bardziej, że są zespoły, które potrafią nagrać świetną płytę w konwencji klasycznego deathu, która nie będzie ani nudna, ani wtórna, ani słaba. Taki zespół tworzą właśnie Australijczycy z Ouroboros.
  Jak to można wywnioskować z powyższych akapitów, ‘Glorification of a Myth’ jest albumem bardzo dobrze wyprodukowanym, nienagannie zmasterowanym i koncepcyjnie ścisłym. Jest też bardzo konsekwentny. Widać (słychać?), że muzycy wiedzieli doskonale jaki efekt końcowy chcą uzyskać nagrywając tę płytę. Są nadzwyczaj świadomi swoich umiejętności i dojrzali w samym procesie tworzenia. Dlatego ciężko znaleźć na płycie słabe momenty. Zastanawiające (i w sumie, zasmucające odrobinę) jest to, że dotąd Ouroboros wydał tylko jedną płytę, cztery lata temu. Czy ta produkcja całkowicie już wypaliła i wyzuła muzyków z pomysłów? Czy może są jakieś inne, bardziej prozaiczne przyczyny tego niedomagania? Chętnie bym się tego dowiedział.
  Jedyną płytę Ouroboros polecam wszystkim kochającym stary dobry death metal. Będą to zapewne ludzie mocno już po trzydziestce, ceniący sobie klasykę i kunszt. Myślę też, że młodsi, lubiący współczesny death także powinni po nią sięgnąć. Z czystej ciekawości. Bo to, cholera, ciekawa płyta.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej