Leszek Możdżer - Komeda (2011)

-

Leszek Możdżer - Komeda (2011)

1. Svantetic
2. Sleep Safe and Warm
3. Ballad for Bernt
4. The Law and The Fist
5. Nighttime, Daytime Requiem
6. Cherry
7. Crazy Girl
8. Moja ballada


   Lekka zmiana klimatu. Czas na wprowadzenie odrobiny spokoju, melancholii i refleksji. Czas by przystanąć na moment, wyostrzyć naszą muzyczną (i nie tylko) wrażliwość i dać się ponieść pięknym nutom. A ja, gdy myślę o pięknych nutach właśnie, to przed oczami mam tylko jednego artystę. Mistrza klawiatury, czarodzieja melodii i bardzo pozytywnego człowieka. I to o nim będzie dziś słów kilka. Zapraszam zatem na wycieczkę do fortepianowego świata genialnego polskiego muzyka, Leszka Możdżera.

  Nigdy nie byłem jakimś wielkim fanem jazzu czy muzyki klasycznej. Jednakowoż, fascynowała mnie cała otoczka tych gatunków i droga, jaką muzycy muszą przebyć, by odnieść w nich sukces. Bo to muzyka prawdziwa, szczera i jedynie słuszna. Mam przez to olbrzymi szacunek do wszystkich jazzowych i klasycznych instrumentalistów. I chyba trochę im zazdroszczę talentu i wytrwałości, bo jedno bez drugiego na nic się zda, a mi brakuje chyba obu.
  Pierwszy raz o Leszku Możdżerze usłyszałem dobrą dekadę temu. Ciekawe jest to, że czas jakiś świetnie już kojarzyłem kim jest, a nie miałem pojęcia jaką tak naprawdę muzykę gra. To zabawne w sumie, choć może też świadczące o mojej ignorancji. Sam nie wiem. Wszystko zmieniło się, gdy przypadkiem w telewizji obejrzałem film dokumentalny o tym pianiście, jak szykował się (zdaje się, w Gdańsku) do jakiejś dużej sztuki muzyczno-teatralnej. Był to zupełnie inny Leszek Możdżer, niż ten znany teraz. Zaniedbany, wychudzony, odrealniony nieco, uzależniony od tworzenia i grania. Trochę dziad. Geniusz, ale dziad. To wystarczyło, bym trochę bardziej zainteresował się muzyką, jaką na co dzień uprawia (i tak bardzie kocha) ten, bądź co bądź, ekscentryk. Tak zaczęła się moja, trwająca do dziś, fascynacja fortepianową twórczością Leszka Możdżera.
  Chwilę się zastanawiałem, którą płytę tego muzyka Wam przedstawić. Stanęło na tym, że najlepszym przykładem będzie muzyka Mistrza, zagrana przez innego Mistrza w hołdzie temuż Mistrzowi. Bo czymże innym, jeśli nie hołdem i wyrazem najwyższego uznania jest nagranie przez Możdżera utworów świetnego kompozytora muzyki filmowej i pianisty (jazzowego, a jakże), Krzysztofa Komedy?
  Płyta ‘Komeda’ zawiera osiem kompozycji Krzysztofa Komedy, delikatnie zapewne przearanżowanych i zagranych ‘po swojemu’ przez Możdżera. Nie widzę sensu w przedstawianiu ich z osobna. Mogę jednak (i chcę) zwrócić uwagę na to, jak bardzo ta płyta emanuje emocjami i swoistą artystyczną nieuchwytnością. To album absolutnie doskonały i w stu procentach przemyślany. I uważam, że wybór nie mógł być lepszy – tylko taki gigant mógł wziąć na warsztat (i udźwignąć!) dorobek innego giganta. Efekt powala i zapiera dech w piersiach. To, jak wszystkie chyba wydawnictwa pianisty, arcydzieło.
  Próba polecenia komukolwiek twórczości Leszka Możdżera wydaje mi się odrobinę naiwna i, wobec samego muzyka, chyba nieco obraźliwa. Zatem dziś nie polecam Wam nic. Kto ma sięgnąć po którąś z jego płyt, ten albo po nią sięgnie sam, albo już dawno to zrobił. Tyle.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej