Melechesh - Enki (2015)

-

Melechesh - Enki (2015)

1. Tempest Temper Enlil Enraged
2. The Pendulum Speaks
3. Lost Tribes
4. Multiple Truths
5. Enki - Divine Nature Awoken
6. Metatron and Man
7. The Palm the Eye and Lapis Lazuli
8. Doorways to Irkala
9. The Outsiders


  Wyobraźmy sobie zespół, który powstał w Izraelu (choć żaden z członków Izraelitą nie jest), na stałe przebywa w Holandii, nagrywa w USA i Szwecji, a w tekstach porusza tematykę Mezopotamii i mitologii sumeryjskiej. Do tego nieźle łoi mieszanką deathu, blacku i orientalnych zagajeń. Taki właśnie jest bohater dzisiejszego posta, arcyciekawy zespół Melechesh i jego najnowsza, szósta płyta – ‘Enki’.

  W metalu (wszelkim) prócz progresji, elektroniki i inspirującego eksperymentalizmu bardzo cenię sobie egzotykę i nutkę orientalizmu. Stąd na tym blogu wspominam zespoły z różnych zakątków świata, z różnym pomysłem na swoją muzykę. Bardzo lubię bliskowschodnie melodie, a jeżeli są dobrze wpasowane w metalową konwencję, to to właśnie coś dla mnie. Nie inaczej jest i w przypadku Melechesh. To zawodowe i ciężkie granie, z niezłym blackowym wokalem i absolutnie fenomenalnymi, orientalnymi szkieletami utworów. Wszystko to jest bardzo rasowe. Dodatkowym smaczkiem ‘Enki’ może być fakt (taka ciekawostka), że gościnnie talentów swych użyczyli (w różnych miejscach płyty) Max Cavalera (Soulfly), Sakis Tolis (Rotting Christ) i Rob Caggiano (Volbeat).
  Płyta jest bardzo szybka i dość agresywna. Mimo licznych egzotycznych melodii, nie łagodnieje w żadnym miejscu. To efekt dokładnie odwrotny od tego, który słyszymy m.in. na płytach Orphaned Land, gdzie motywy bliskowschodniego folkloru zbytnio wygładzają i momentami za bardzo lukrują muzykę. Tu nie ma tak daleko idących kompromisów. Na szczęście.
  Jestem pod olbrzymim wrażeniem partii gitarowych. Są świetnie skomponowane i idealnie zagrane. Na nich głównie opiera się całą muzyka na ‘Enki’, dobrze więc, że nie ma tu żadnych słabizn czy przeciętności. Jest naprawdę solidne i zawodowe szarpanie strun. Czysta energia.
  Wokal. Tu skojarzenia mam różne – jest trochę w  stylu Immortal, Old Man’s Child czy miejscami nawet Summoning. Generalnie, bardzo akuratny do muzyki. Powinien być (i jest!) mroczny i demoniczny. Bardzo mi się podoba.
  Przewaga składu Melechesh nad takim na przykład Orphaned Land polega chyba właśnie na wspomnianym wyżej zachowaniu ciężaru i mocy death/black metalu. Często metalowi ortodoksi nie godzą się na łagodzenie muzyki tylko dlatego, że opiera się na oryginalnym, folklorystycznym szkielecie. Tu ten problem nie występuje, więc i pasjonaci łojenia będą ukontentowani. Tak myślę.
  Mam nadzieję, że zasiałem w Was, Drodzy Czytelnicy, ziarno zaciekawienia i zaraz po przeczytaniu tego tekstu sięgniecie po którąś z płyt izraelskich (już) Holendrów. Nie opisuję utworów, byście sami, bez żadnych sugestii gdzieś z tyłu głowy, na swój sposób odebrali tę muzykę.
  ‘Enki’ zespołu Melechesh polecam wszystkim fanom szeroko rozumianego metalu folklorystycznego czy też ‘orientalnego’. Płyta nie jest ani nudna, ani wtórna, ani bez wyrazu. Jest dobrą pozycją podczas poszukiwań czegoś nowego, ale ciągle ciężkiego.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej