Therion - Secret of the Runes (2001)

-

Therion - Secret of the Runes (2001)

1. Ginnungagap
2. Midgård
3. Asgård
4. Jotunheim
5. Schwarzalbenheim
6. Ljusalfheim
7. Muspelheim
8. Nifelheim
9. Vanaheim
10. Helheim
11. Secret of the Runes


  Będę szczery, nie planowałem pisać o Therion. Ale ostatnio, przeglądając swoje zasoby muzyczne jakoś rzucił mi się w oczy ten zespół. I uruchomiły się wspomnienia. Zatem, co mi tam, dziś pomówimy o dziesiątej płycie Szwedów, a pierwszej i ostatniej, którą akceptuję, ‘Secret of the Runes’.

  Zespołu Therion jakoś nigdy nie traktowałem poważnie. Nie wiem dlaczego. Po prostu, tak było. Może ta skoczność i melodyjność? Jakimś jednakże cudem, ‘Secret of the Runes’ poznałem (niedługo po jej premierze, o ile dobrze pamiętam) i czas jakiś nawet słuchałem. W odbiorze było to dla mnie zawsze jakieś takie naiwne granie, niemniej, coś w tym albumie przykuło moją uwagę na te kilka chwil. Spróbuję dowiedzieć się, cóż to takiego było.
  Muzycznie, technicznie i kompozycyjnie nie można się niby do niczego przyczepić. Są dobre, momentami nawet ciężkie gitary. Są często fajne klawisze, oparte na smyczkowych barwach. Jest bogactwo i różnorodność wokalna. Wreszcie, jest niezły mastering. Wszystko zatem niby na swoim miejscu, a jednak nie da się tego brać na serio. Może zbytnia pompatyczność całości? Może komercyjne trochę brzmienie (nie wiem czemu, ale kojarzy mi się z Nightwish, Within Temptaton i innym tego typu nonsensem)? Czego jestem pewien, to tego, że gdyby puścić ‘Secret of the Runes’ osobom niesłuchającym na co dzień metalu – z pewnością by im się to spodobało. Może o to właśnie chodzi? Żeby wszędzie i wszystkim pasowało?
  Nie chcę pisać o tej płycie tylko w kontekście jej krytyki. Przecież w młodości jej słuchałem (całkiem często) i mi się podobała. Mało tego, do dziś zdarza mi się (choć już nadzwyczaj rzadko) czasem sobie ją włączyć, ot tak, jako tło do pracy. Są tu fajne rozwiązania wokalne – mieszanina czystych żeńskich i męskich głosów. Jest dynamika i, momentami niemalże swawolna, skoczność. No, i fajne klawisze. Żeby nie było, mam też swoje ulubione kawałki z tego albumu: ‘Asgård’, ‘Jotunheim’, ‘Schwarzalbenheim’, ‘Nifelheim’ i tytułowy ‘Secret of the Runes’. To naprawdę przyzwoita i lekka w odbiorze muzyka.
  Myślę, że warte uwagi jest samo zjawisko, z którym mamy tu do czynienia. Taki sobie zespół, grający taką sobie muzykę, ze skłonnością do przesadnej wzniosłości w jakiś niepojęty sposób znajduje jednak sposób, by zwrócić uwagę takiego człowieka jak ja – fanatyka metalu z ‘tym czymś’, metalu progresywnego czy, szeroko rozumianego, metalu eksperymentalnego. I za to Szwedom z Therion należy się uznanie.
  'Secret of the Runes’ polecam fanom łatwo przyswajalnego i komercyjnego metalu. A także wszystkim tym, którzy na co dzień gustują w innej muzyce, ale chcieliby posmakować czegoś cięższego (ale nie ciężkiego!), dość oryginalnego i nadal – lekkostrawnego. Dla takich słuchaczy to będzie nawet więcej, niż dobry wybór.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej