Machine Head – Through the Ashes of Empires (2003)

-

Machine Head – Through the Ashes of Empires (2003)

1. Imperium
2. Bite the Bullet
3. Left Unfinished
4. Elegy
5. In the Presence of My Enemies
6. Days Turn Blue to Gray
7. Vim
8. All Falls Down
9. Wipe the Tears
10. Descend the Shades of Night


  Mój pierwotny plan przewidywał, rzecz jasna, pojawienie się na Antylogii zespołu Machine Head, ale płyta, o której chciałem pisać, to miało być ich ostatnie wydawnictwo – ‘Bloodstone & Diamonds’ z 2014 roku. Jednakże, im bliżej było do tego wpisu, tym bardziej się wahałem. I tak, wygrała pierwsza płyta Amerykanów, którą w życiu usłyszałem, a którą z miejsca bardzo polubiłem. Dziś będzie o ‘Through the Ashes of Empires’.
  Do końca nie umiem określić gatunku, który grają panowie z Machine Head. Wikipedia podpowiada, że to mieszanka groove i thrash metalu. Sam nie wiem. W sumie, to nieistotne. Ważne, że jest to muzyka bardzo pozytywna i energetyczna. Daje kopa na cały dzień, a gdy trzeba, rozwiewa czarne chmury nad głową i motywuje do działania. To, dla mnie, właśnie największa moc Machine Head.
  ‘Through the Ashes of Empires’ poznałem jakoś niedługo po jej premierze. Umilała mi wakacyjne dojazdy do pracy. Nastrajała bardzo pozytywnie. To jedna z tych płyt, które słucha się w kółko, nawet tygodniami. Lekko krzyczący i brudny wokal, szybkie partie gitarowe, trochę solówek i bardzo częste, akcentowane flażoletami riffy to wszystko czego trzeba, żeby płyta mnie ujęła i zaczarowała. Tu jest to wszystko, w idealnych proporcjach i nienagannie wymieszane. Fajne.
  Generalnie, jak dla mnie, Ameryka raczej prawdziwym metalem nie stoi. Wszystkie te nu-metalowe dziadostwa z automatu ignoruję i ich nie przyswajam. Cieszy zatem fakt, że i tam, w krainie komercyjnego kiczu, znajdziemy takie perełki – ciężkie, prawdziwe i bezkompromisowe. Lubię w muzyce słyszeć pasję i zaangażowanie. Cieszy fakt, że zespół nie spoczął na laurach, nie poprzestał na odcinaniu kuponów (to przecież takie amerykańskie) i nadal robi coś bardzo porządnego i energetyzującego (polecam tu najnowszy album MH).
  Bardzo podobają mi się zawoalowane smaczki na tej płycie. Czy to melodyjka jak z kołyskowej zabawki dla dzieci, czy to wspomniane już flażolety, czy wreszcie, proste melodie zagrane  na kaczce (wah-wah) czy flangerze. Dodaje to fajny klimat i świadczy jednocześnie o doskonałej muzycznej świadomości twórców. ‘Left Unfinished’ zaczyna się taką właśnie kołyskową nutką, co wprawia w lekko zatrważający nastrój. Bardzo ciekawy zabieg. ‘Elegy’ i ‘In the Presence of My Enemies’ rozbrzmiewają znów lekko psychodelicznymi gitarowymi majakami. Miłe dla uszu są też rozwiązania z ‘Imperium’ czy ‘Bite the Bullet’. Wszystko ma tu swoje miejsce, a żaden dźwięk czy melodia nie są dziełem przypadku.
  Twórczość Machine Head (tak, w zasadzie cały ich dorobek mam na myśli) polecam ludziom czerpiącym energię z muzyki. Bo ta muzyka daje jej tyle, ile tylko jesteśmy w stanie przyjąć. Cieszy mnie obecność takiego zespołu na światowej scenie. Cieszy mnie również, że z biegiem lat muzycy nie utracili ‘tego czegoś’. Dzięki temu z łatwością, w każdych okolicznościach można rozpoznać, że to właśnie gra Machine Head. Ważne, że w odróżnieniu od na przykład przytaczanego tu kiedyś Children of Bodom, Amerykanie nie są w tym wszystkim nudni, przewidywalni i odtwórczy. Szczerze polecam.   


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej