Nahemah - The Second Philosophy (2007)

-


  Czasem ktoś zasługuje na to, by ‘wpuścić go’ poza kolejką, by pozwolić mu oznajmić swoją obecność tu i teraz. Tak właśnie jest z bohaterem dzisiejszego wpisu, zespołem Nahemah. Poznałem ich muzykę może dwa tygodnie temu, ale od razu coś zaiskrzyło. Z każdym kolejnym przesłuchaniem iskry tak gęstniały, że powstało potężne zarzewie. I choć płyta jako całość, nie jest równa i nie trzyma od początku do końca w napięciu to myślę, że warto o niej wspomnieć Bo to kawał dobrze pomieszanego extreme i progresywnego metalu.
    Nahemah to nieistniejący już zespół z Hiszpanii. Nagrali cztery płyty długogrające, z których najbardziej zaciekawiła mnie właśnie ‘The Second Philosophy’. Nie wiem, co dokładnie w niej tak przykuwa moją uwagę. Może spora ilość progresywnych połamańców, a może ten wszechobecny smutek i trwoga, którym cały album silnie emanuje? Nie umiem odpowiedzieć na to pytanie. Za to z pełnym przekonaniem powiem, że mi się ta płyta, a zwłaszcza jej pierwsza połowa, bardzo podoba.
  Całość zaczyna się subtelnym, chilloutowym rytmem i powoli, systematycznie nabiera rozpędu i mocy. Pojawia się perkusja, chaotyczna solowa gitara i bardzo głęboki, smutny growl. Im dalej w utwory, tym ciekawiej. Nie opuszcza nas aura tajemniczości i mroku. Często jest zaskakująco, progresywnie – po prostu, oryginalnie.
  Pierwsze utwory: ‘Siamese’ i ‘Killing My Architect’ wypełnione są muzycznymi smaczkami do granic. Wymieniający się czysty wokal z growlem, czy ciężka elektryczna gitara z akustyczną, tworzą interesujący konstrukcyjnie twór. Do tego, eksperymentalne często partie klawiszowe sprawiają wrażenie wielowymiarowości tych utworów. Bardzo lubię też: ‘Nothing’ za początek (deklamacja, po szwedzku, chyba) i hipnotyzujący główny riff gitarowy z klawiszowo-beatowym tłem; ‘Like a Butterfly in a Storm’ za balladowe tempo i fantastyczny, smutny lekko klimat; ‘Change’ za początkowy chillout, zgrabnie przechodzący w świetny progresywny motyw na klawiszach, podkreślony zgrabną gitarową melodią oraz ‘Labyrinthine Straight Ways’ za całoutworową progresję, którą jak już zapewne wiecie, tak w metalu uwielbiam.
  Nahemah polecam tym, którzy szukają dużo nowej muzyki. I dużo w muzyce nowego. Nawet jeżeli przygoda z twórczością Hiszpanów miałaby być tylko krótkim przystankiem w muzycznej podróży, to myślę, że nie będzie to stracony czas. Jest tu element przykuwający uwagę. A to przecież najważniejsze. Nie brakuje tu nowości - czy to brzmieniowych, czy melodycznych. Jest fajnie, choć nierówno i, niestety, niekonsekwentnie.
1. Siamese
2. Killing My Architect
3. Nothing
4. Like a Butterfly in a Storm
5. Change
6. Labyrinthine Straight Ways
7. Subterranean Airports
8. Phoenix
9. Today Sunshine Ain't the Same
10. The Speech




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej