Dreamgrave - Presentiment (2014)

-

Dreamgrave - Presentiment (2014)

1. Eternal Eternity
2. Black Spiral
3. Memento Mori
4. The Last Drop Falls
5. Presentiment
6. Presentiment Part 2
7. False Sense of Confidence
8. It's Ubiquitous


  Dreamgrave to moje, obok opisywanego już na Antylogii Ne Obliviscaris, absolutnie największe odkrycie ostatniego roku-dwóch. Debiutancki album Węgrów, 'Presentiment', to niesamowicie mocne, bezpardonowe wręcz wtargnięcie do światowej czołówki progresywnego black metalu. Pomysły, rozwiązania i kunszt, które na tej płycie słychać każą słuchaczowi, od pierwszych dźwięków, traktować tę muzyką najpoważniej jak się tylko da. To nie jest jakaś nieporadna próba zaistnienia. To absolutnie świadome, niebywale dojrzałe a zarazem jakieś takie ciągle dość skromne, oznajmienie swojej obecności. Mam nadzieję, że bardzo długiej obecności.

  Płyta zaczyna się narastającym, bardzo klimatycznym intro 'Eternal Eternity', które świetnie i bardzo płynnie przechodzi w ciężki, agresywny 'Black Spiral', z lekko industrialnym (!!!) początkowym riffem i wspólnym, damsko-męskim wokalem, przywodzącym chyba trochę na myśl Theatre of Tragedy. W połączeniu z ciężkimi, blackmetalowymi gitarami brzmi to bardzo rasowo. Następnie mamy książkowy wręcz przykład profesjonalnego progresywnego metalu. Piękna współgra gitary z klawiszami, zbudowana na perkusyjnym standardzie to wszystko, czego można po tym gatunku oczekiwać. Nic się tu nie nudzi, niczego też tu nie brakuje. I choć łatwo w progresji o przesadę - muzykom z Dreamgrave się to po prostu nie zdarza. Bardzo klimatyczne jest też fortepianowe spowolnienie w środku utworu. Bardzo lubię 'The Last Drop Falls' - za świetne riffy zbudowane na flażoletach, bardzo głęboki męski growl i, eteryczny wręcz, damski śpiew. Niesamowity urok! A 'False Sense of Confidence' to mój ulubiony na tej płycie utwór na wyciszenie i refleksję, pomimo szybkiego i niezapowiadającego balladyczności początku, jest to utwór wolny i natchniony.
  Słuchając albumu 'Presentiment' można mieć często wrażenie, że skądś się to już zna. Myślę, że to przez szeroki wachlarz inspiracji, na których muzycy oparli swoje dźwięki. A może to tylko takie wrażenie? Ja osobiście słyszę tu i wspomniane wyżej Theatre of Tragedy, i wokale w stylu Leprous (zwłaszcza, w tytułowym utworze), i gitary jakby wyjęte z Animals as Leaders czy Dream Theater czy damski śpiew, inspirowany nieżyjącą już wokalistką Pär Lindh Project. Wszystko to słyszę, ale nie oznacza to, że w najmniejszym chociaż stopniu ta płyta nie jest oryginalna. Ona jest oryginalna w każdej swej nucie. Myślę po prostu, że to cecha każdej płyty - arcydzieła. Ma być (podświadomie tylko, rzecz jasna) w jakiś sposób znana, bo przecież (cytując internetowych klasyków), lubimy tylko tę muzykę, którą znamy, i musi być zarazem nowa, odkrywcza i jedyna w swoim rodzaju. Wszystko to na 'Presentiment' jest, a muzyków, ze spokojem sumienia, można nazwać wirtuozami i mistrzami gatunku.
  Twórczość Dreamgrave gorąco polecam wszystkim fanom progresji i black metalu. Bez względu na to czy lubicie tylko jeden z tych gatunków, czy oba. Na pewno każdy znajdzie tu coś dla siebie. Jest magia, jest dynamika, jest mrok i jest wirtuozeria. Jest wszystko, czego potrzeba by muzykę nazwać dobrą, dojrzałą i skończoną. Ja czekam już tylko na ogłoszenie przez zespół trasy koncertowej, na której (mam wielką nadzieję) znajdzie się też Polska.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej