Paradise Lost – Draconian Times (1995)

-

Paradise Lost – Draconian Times (1995)

1. Enchantment
2. Hallowed Land
3. The Last Time
4. Forever Failure
5. Once Solemn
6. Shadowkings
7. Elusive Cure
8. Yearn for Change
9. Shades of God
10. Hand of Reason
11. I See Your Face
12. Jaded


  Niewiele jest płyt, które kocham bezgranicznie, bezwarunkowo i, mimo upływającego czasu, bezustannie. Na ogół są to płyty ważne dla mnie nie tylko jako słuchacza, ale także jako człowieka. Kojarzą mi się z jakimiś wydarzeniami czy okresem w życiu. Nie inaczej jest i z albumem ‘Draconian Times’ brytyjskiego zespołu-legendy Paradise Lost. Ten piąty album Anglików jest dla mnie (pośród, rzecz jasna, innych) symbolem początku mojej świadomej i, na szczęście nieskończonej, przygody z metalem.
  Myślę, że większość słuchaczy metalu zgodzi się ze mną, że pierwsze kontakty z cięższą muzyką były raczej delikatne i ostrożne. Dla niektórych był to grunge (Nirvana, Pearl Jam), dla innych thrash metal (Metallica, Megadeth), a dla jeszcze innych (także i dla mnie) był to doom metal (Paradise Lost, wczesna Anathema). Ważne było chyba, żeby ta muzyka, mimo swego jakiegoś już ciężaru i mroku, była zrozumiała i czytelna. Musiała potrafić urzec i podprogowo namówić do dalszego jej poznawania. Tak na mnie działały (i chyba działają nadal) stare płyty Paradise Lost. I mimo, że jako pierwszą poznałem ‘Icon’, to właśnie ‘Draconian Times’ najbardziej do mnie trafia. Ma największy klimat, jest najspójniejsza, stylistycznie absolutnie konsekwentna, a muzycznie – bardzo dojrzała.
  Od pierwszego utworu ('Enchantment') wnikamy w specyficzny, nieśpieszny i momentami smutnawy świat muzyków Paradise Lost. Nastrój ten w żaden sposób nie zostaje naruszony aż do samego końca płyty. Jest melancholijnie i przejmująco (genialny 'The Last Time'), jest absolutnie smutno i łzawo (opatrzony autentycznym głosem Charlesa Mansona, fenomenalny i kompletny 'Forever Failure'), bywa żywiej i ciężej ('Once Solemn'), by na powrót uderzyć melodyjnością, ot doom'em po prostu (symboliczny już 'Shades of God' czy 'Hands of Reason').
  Na mnie osobiście, najmocniej działa 'Forever Failure'. Przede wszystkim pewnie dlatego, że ten tragiczny, rozpaczliwy smutek w melodii i wokalu za każdym razem wywołują u mnie ciarki na ciele, a zapewne też przez to nagranie głosu Mansona - gdy pozwoli się wyobraźni na pewną swobodę, ona sama zatapia nas (topi?) w otchłani tego utworu. Dla mnie to absolutnie najlepszy utwór tego gatunku (nie tylko Paradise Lost). Arcydzieło. 
  Omawianą dziś płytę polecam słuchaczom lubiącym melodyjny doom metal. W sumie wszystkim, lubiącym melodyjny metal w ogóle. Jestem przekonany, że bez takiej muzyki metal byłby ubogi. A na pewno uboższy, o tę specyficzną wrażliwość, powolny ciężar i ogrom emocjonalnego ładunku, gotowego do zrzucenia z impetem na słuchacza. Cieszę się, że ten fantastyczny klimat płyt 'Icon' i 'Draconian Times' udało się muzykom z Paradise Lost częściowo chociaż odtworzyć na stosunkowo świeżej (2009) płycie 'Faith Divides Us - Death Unites Us'. Kilkuletni mezalians (czy też nieudany mariaż?) muzyków z innymi gatunkami (elektroniczny gotyk a la Depeche Mode?) na szczęście zakończył się powrotem do jedynie słusznego i muzycznie prawdziwego Paradise Lost. I wszystkie te prawdziwe właśnie płyty zespołu szczerze polecam.



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej