Hypnogaja – Below Sunset (2005)

-



  Jak zapewne zdążyliście się już, Drodzy Czytelnicy, przekonać, lubię czasem posłuchać czegoś lżejszego, spokojniejszego ale naładowanego dużą dawką emocji i uczuć. Dlatego właśnie chciałem przedstawić Wam jedną z moich ulubionych płyt tego rodzaju. ‘Below Sunset’ zespołu Hypnogaja to właśnie taka łatwo wpadająca w ucho, lekko komercyjnie może brzmiąca, ale ciągle świetna i wypełniona po brzegi emocjami płyta. To kawał dobrego amerykańskiego rocka, z niesamowicie sugestywnym i przejmującym wokalem.
    Siłą zespołu jest wspomniany wyżej wokal. Jason Arnold ma na tyle oryginalną barwę i manierę w głosie, że od razu zwraca na siebie uwagę. W zależności od nastroju utworu, jest albo delikatny, niski i ciepły, albo staje się mocny, krzykliwy i lekko nawet zawodzący. Świetny i świadomy swoich atutów wokalista.
  Album ‘Below Sunset’, w mojej ocenie, wypełniony jest potencjalnymi hitami. Tu naprawdę wszystkie numery są równe, mają charakterystyczny i zapadający w pamięć lejtmotyw. Są rozpoznawalne, a o to przecież w rocku chodzi. Ja, prywatnie, mam jak najlepsze skojarzenia i wspomnienia z tą płytą. Przez niekrótki czas była mi towarzyszką w długich wojażach pociągiem. Idealnie się zresztą do takich celów nadaje – jest zróżnicowana rytmicznie i nastrojowo. Może być świetnym tłem do każdej podróży.
  Rzecz, o której koniecznie chciałem przy okazji tej płyty napisać, to genialny, bezapelacyjnie (dla mnie, rzecz jasna) lepszy od oryginału, super klimatyczny cover przeboju Eurythmics – ‘Here Comes the Rain Again’. Dźwięki, jakie z siebie wydaje Arnold, w połączeniu z bardzo smutną i przejmującą muzyczną aranżacją tworzą arcydzieło. Twór kompletny, pozbawiony wszelkich wad.
  Spośród innych, równie dobrych utworów, polecam zwrócić uwagę na ‘Nothing Left to Give’ za melancholijną, powodującą ciarki na ciele balladyczność i świetny refren: „Lives pass through me / I've got one more life to live / Time eludes me / I've got nothing left to give”. Dynamiką i zmianą nastroju przyciągają natomiast ‘Normal On the Outside’ i ‘The Coming’. Ciężarem zaś większym niż w pozostałych kawałkach i krzykliwym lekko wokalem uderza ‘Put Your Hate On Me’. A klimatem prawdziwego rockowego hitu emanuje chociażby ‘Unspoken’.
  ‘Below Sunset’ odbieram bardzo osobiście. Może stąd tyle superlatyw pod jej adresem i zerowa niemalże krytyczność. Wiem, że nikt nie będzie miał z nią takich skojarzeń jak ja. Ale jestem także przekonany, że każdy znajdzie tu coś dla siebie. Jeżeli wyłączy się na chwilę krytykę ‘wszystkiego, co komercyjne i amerykańskie’, to można odkryć tu wiele fajnych rzeczy. A te fajne rzeczy wywołują jeszcze fajniejsze emocje. Płytę tę zatem polecam wszystkim, którzy dotąd znajdowali na Antylogii coś dla siebie. Bo skoro w innych gatunkach nasz gust mniej lub bardziej się pokrywa, to i tu pewnie też tak się stanie. To dobre rockowe granie, które ujmuje i nie pozostawia słuchacza obojętnym. A to już coś.

1. They Don't Care
2. Misery
3. Nothing Left to Give
4. Normal On the Outside
5. Looking Glass
6. The Coming
7. Here Comes the Rain Again
8. Silver Star
9. Wash It All Away
10. Scorned
11. Unspoken
12. Quiet
13. Put Your Hate On Me

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej