Limbonic Art – In Abhorrence Dementia (1997)

-

Limbonic Art – In Abhorrence Dementia (1997)

1. In Abhorrence Dementia
2. A Demonoid Virtue
3. Descend to Oblivion (bonus track)
4. A Venomous Kiss of Profane Grace
5. When Mind and Flesh Departs
6. Deathtrip to a Mirage Asylum
7. Under Burdens of Life's Holocaust
8. Abyssmal Necromancy (bonus track)
9. Oceania (Instrumental)
10. Behind the Mask Obscure
11. Misanthropic Spectrum


  Wyobraźmy sobie ciemną, gwieździstą noc na leśnej polanie. Cisza absolutna, przerywana, co i rusz,  nie zawsze rozpoznawanymi odgłosami zwierząt czy roślin. Atmosfera niepokoju, oczekiwania i jakiejś niezrozumiałej ekscytacji. Głowa zadarta do góry, oczy wpatrzone w gwiazdy, a zza nas nieśmiało docierają coraz to wyraźniejsze dźwięki. ‘In Abhorrence Dementia’ zaczyna grać... Niepokój narasta, przestajemy odróżniać dźwięki przyrody od dźwięków z płyty. Atmosfera robi się coraz gęstsza i wtem, łagodna, kołyskowa niemal melodyjka przywołuje nas do rzeczywistości, by zaraz potem ciąć black metalowym riffem. O ‘takiej’ właśnie płycie będzie dziś mowa.
  Nietypowy początek dzisiejszego posta ma za zadanie pokazać, jak postrzegam drugi studyjny album norweskiej grupy Limbonic Art. To płyta pełna wspomnień, magii i klimatu. To nie jest zwykły, agresywny i bezduszny black metal lat 90-tych. To podróż w inny wymiar, do innego świata. I co bardzo ważne, to podróż, którą jedni chcą odbywać regularnie, a inni nie chcą z niej nigdy wracać.
  Na tej płycie jest wszystko, co można sobie wymyślić: niezidentyfikowane dźwięki, oryginalne klawiszowe barwy, krzyki, jęki i bardzo demoniczny, ciężki wokal. Jest szybko i dynamicznie, ale nie nudno. To chyba urok eksperymentów z brzmieniami i, często nieoczekiwanymi, melodiami. Wszystko to ładnie składa się w całość.
  Prócz otwierającego, tytułowego utworu ‘In Abhorrence Dementia’ uwielbiam bezgranicznie i bezkrytycznie ‘A Venomous Kiss of Profane Grace’. Za początkowy klawiszowy riff, akcentowany fletem, za stuprocentowo blackmetalowy pazur i obraz, który te dźwięki malują przed oczami. Jest tu radość i smutek, żal i ekstaza, miłość i nienawiść. Słowem, jest tu wszystko. Bardzo lubię też ‘When Mind And Flesh Depart’ za swoją monumentalność, nieprzenikniony mrok i niekwestionowaną prawdziwość. Warto także zwrócić uwagę na wolniejszy, tajemniczy ‘Deathtrip to a Mirage Asylum’, fantazyjny, sarkastyczny nieco (melodyjnie) ‘Abyssmal Necromancy’ czy kosmiczny lekko w odbiorze i mistyczny ‘Misantrophic Spectrum’. Wszystkie te utwory są na swój sposób arcydziełami.
  Największa i niezaprzeczalna siła Limbonic Art to partie klawiszowe. To symfoniczny black metal pełną gębą. Oryginalne, niespotykane i zaskakujące często pomysły na użycie tego instrumentu to majstersztyk. Ta płyta osiąga w tym roku swoją pełnoletność, a próżno szukać tak świetnych brzmień w dzisiejszym blacku. Pewnie, gdyby gitary miały nowocześniejsze brzmienie, a całość została trochę lepiej wykręcona w studiu, to jestem przekonany, że po dziś dzień, Limbonic Art byłby niekwestionowanym i niepodzielnym władcą symfonicznego black metalu na światowej scenie.
  ‘In Abhorrence Dementia’ polecam fanom niebanalnego black metalu, który zarazem może być uznawany za klasykę i idealnego przedstawiciela gatunku. Bogate w pomysły aranże, bezkompromisowa moc i ta, niezbędna przecież, nutka agresji i ciemności powinny skutecznie przekonać fanów takiej muzyki do zapoznania się i, w efekcie pewnie, poszerzenia swojej płytoteki o tę właśnie pozycję.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej