Sweet Noise – Czas Ludzi Cienia (2002)

-

Sweet Noise – Czas Ludzi Cienia (2002)

1. System
2. N.U.E.R.H.A.
3. Jesteś...?
4. Dzisiaj mnie kochasz, jutro nienawidzisz
5. Nie było
6. Skurwiel
7. Patrz
8. Gdzie jesteś
9. Wszystko
10. Z ukrycia i cienia
11. W tobie
12. Ostatni dzień
13. Manipulacja
14. Showshit
15. Czas
16. Hidden Track


  Nigdy nie byłem fanem Sweet Noise. Kojarzyłem niektóre ich utwory czy to z rozgłośni radiowych (tych mocniejszych, rzecz jasna), czy to znów z rockowych knajp (nieodłącznego elementu metalowej młodości). Ani mnie ziębiły, ani grzały. Ot, kolejna polska metalowa kapela. Wszystko zmieniło się, nagle a niespodziewanie w sierpniu 2002 roku, kiedy to Glaca z ekipą wydali ‘Czas Ludzi Cienia’. Jedną z najważniejszych płyt mojej młodości. Ale po kolei.

  Pojawienie się szóstego studyjnego wydawnictwa zespołu Sweet Noise było dość głośne medialnie, ponieważ było to całkowite odejście od tego, co muzycy dotąd tworzyli. Pojawiły się elektroniczne perkusje, hip-hopowe scratche i, co chyba najważniejsze, Glaca w swych tekstach zaczął poruszać ważne kwestie międzyludzkie. I to właśnie te teksty, na tle dynamicznych, mocnych i, mimo elektroniki, często ciężkich i agresywnych melodii zrobiły na mnie wielkie wrażenie. Do tego stopnia, że są utwory na tej płycie, z którymi długo (i mocno) się identyfikowałem. Świetne.
  ‘Czas Ludzi Cienia’ to płyta, z której silnie emanują emocje. Rozczarowanie, zawód, wściekłość, beznadzieja, walka, bunt, odrodzenie, nienawiść i miłość. Te słowa opisują, myślę, najcelniej tę płytę. Takie nagromadzenie emocji w jednym miejscu musiało doprowadzić do wybuchu. I tym właśnie wybuchem jest muzyka na tym krążku. Potężna moc.
  ‘Bezsilność pojawia się najczęściej. Wiem, że mnie okradają, wysysają moje soki, wykorzystują. Mała część chorego systemu - wymienialna w każdej chwili do zastąpienia przez nowy model. Posłuszny, oddany, przekupny i służalczy. Chcę wyrzucić z siebie to wszystko. Wszystko co wiem. Miliony niepotrzebnych pojęć i połączeń, słowa, które określiły i na zawsze ułożyły. Zablokowały myśli na wiele długich lat.
Mój bunt jest świadomy i bolesny. Czuję go całym sobą, rozdziera mnie na części - to stan wojny i chaosu. To tworzenie siebie od nowa, ucieczka i powrót, nienawiść i miłość.
Kim jestem? Tak często czuję się nikim i wszystkim jednocześnie. Niewolnik w wirtualnych kajdanach - nie widzę ich, ale czuję. Zrywam, aby zaraz dać sobie zapiąć nowe. Dlaczego tak często źle o sobie myślę, gardzę sobą i wstydzę się siebie.’ Ten (wiem, długi trochę) cytat z piosenki ‘Patrz’ idealnie pokazuje to, co na tej płycie możemy znaleźć, jakie problemy porusza i w efekcie, jak na słuchacza oddziałuje. To kwintesencja nastroju z jakim przychodzi się słuchaczom zmierzyć. Dobre, nieprawdaż?
  Nie będę opisywał konkretnych utworów – namawiam gorąco do zapoznania się z tą płytą i wyrobienia sobie własnego o niej zdania. W końcu emocje to bardzo osobista sprawa. Od siebie powiem tylko tyle, że mimo bardzo niemetalowego brzmienia całości, płyta ma niesamowity ciężar. Zapewne dzięki tekstom właśnie.
  ‘Czas Ludzi Cienia’ polecam ludziom skupiającym się na warstwie tekstowej. Wszystkim tym, którzy szukają w muzyce też czegoś niemuzycznego. Tu jest tego sporo. I, o co czasem w takich eksperymentach łatwo, nie ma przerostu formy nad treścią ani niepotrzebnej pompatyczności. Wszystko jest doskonale wyważone i bardzo smaczne. Polecam!






Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej