Division By Zero - Tyranny of Therapy (2007)

-


  Dzisiejsze spotkanie z Antylogią jest jednym z tych, które lubię najbardziej. Dlaczego? Ponieważ będzie o zespole z Polski. Świetnie jest móc cieszyć się bardzo dobrą muzyką, której każda nuta powstała w kraju nad Wisłą. To budujące i bardzo motywujące. A słuchając takich zespołów jak dzisiejszy nasz bohater, Division By Zero, można już całkowicie wyzbyć się wszelkich kompleksów tzw. ‘Zachodu’. Zapraszam zatem na progresywną metalową wycieczkę po krętych ścieżkach albumu ‘Tyranny of Therapy’.
    Po wydaniu dwóch płytek demo, muzycy założonego w 2003 roku zespołu Division by Zero nagrali wreszcie debiutancki krążek. Jak prawie zawsze ma to miejsce w muzyce progresywnej, debiutancki bynajmniej nie znaczy słaby czy w jakiś sposób niedoskonały. Wręcz przeciwnie, to w pełni profesjonalne tak muzycznie, jak i masteringowo, wydawnictwo. Ze wszelkimi znamionami pierwszoligowego progresywnego metalu.
  Nie pamiętam już za bardzo, przy jakiej okazji poznałem twórczość chłopaków z Wojkowic, ale od razu bardzo przypadła mi do gustu. Wszystko co progresywne (ale nieprzekoloryzowane czy zmasakrowane przez lukrowany wokal) w rocku i metalu uwielbiam. A tu jest dużo rzeczy do uwielbiania! Po pierwsze, wokal. Dużo dobrego czystego męskiego wokalu, nieskalanego żadnym zniewieściałym wyciem, uzupełnionego tu i ówdzie prawie growlowym zaśpiewem. Bomba. Po drugie, klawisze. Absolutnie mój świat i moja bajka. Bardzo oryginalne aranże za pomocą jeszcze ciekawszych barw. Nieprzekombinowane partie, które często zastępują w prowadzeniu gitary. Mistrzostwo świata. Po trzecie, właśnie gitary. Jak wymaga tego sam gatunek, wirtuozeria. Umówmy się, progresywnej muzyki nie zagrają małolaty po pół roku szarpania strun w domu. Tu trzeba mieć umiejętności, talent, doświadczenie i, co chyba najbardziej istotne, doskonałą samoświadomość. A, no i nieograniczoną muzyczną wyobraźnię. Tu wszystko to jest.
  W progresji jako takiej, urzeka mnie połamanie, arytmiczność i zaskakujące rozwiązania, pojawiające się nagle, a niespodziewanie. I po raz kolejny, tu wszystko to jest. Miedzygatunkowe motywy, bogactwo brzmień a przy tym niewzruszone osadzenie w, bądź co bądź, ciężkiej muzyce wyszło muzykom Division by Zero świetnie i bezbłędnie. Album jest równy, dojrzały i bardzo uzależniający. Jak się go raz przesłucha, to chce się to robić w kółko, bez przerwy. Wielkiej siły trzeba, by go (przynajmniej na czas jakiś) porzucić. To wielki dar!
  Celowo nie opisuję dziś żadnego konkretnego utworu. Chcę, byście sami, Drodzy Czytelnicy, odkryli magię Division by Zero. Bo jest co odkrywać, a z progresywną muzyką jest też trochę tak, że każdy słyszy w niej coś innego, i zachwyca się nią w innych momentach.
  Omawianą dziś płytę polecam wszystkim fanom progresji i wszystkim muzycznym patriotom – dobrze mieć takich artystów w swoim kraju i dobrze ich twórczość znać. Szkoda wielka, niestety, że zespół pod koniec 2013 roku zawiesił działalność. Choć może, po zmianach w składzie dwa lata wcześniej, to lepiej?

1. Evening
2. True Peak
3. Your Salvation
4. Incinerated Wishes
5. Night
6. Deadline Meeting
7. Self Control
8. Morning

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej