Septicflesh - Titan (2014)

-

Septicflesh - Titan (2014)

1. War in Heaven
2. Burn
3. Order of Dracul
4. Prototype
5. Dogma
6. Prometheus
7. Titan
8. Confessions of a Serial Killer
9. Ground Zero
10. The First Immortal


  Żeby nie popaść w totalną i nieskończoną melancholię, dziś uderzamy znów mocno i bezkompromisowo. Przenosimy się do starożytnej krainy, gdzie sztuka (a w niej i muzyka) ma swój początek. Odwiedzamy dziś spaloną słońcem i leniwą trochę Grecję, gdzie można jednak znaleźć zupełnie nierozleniwiony, a absolutnie ciężki i agresywny black metal. Drodzy Państwo, zapraszam na krótką opowieść o płycie ‘Titan’, absolutnie fenomenalnego zespołu Septicflesh.

  Bohaterka dzisiejszego wpisu to dziewiąta płyta w dorobku zespołu. Kontynuuje i rozwija styl, którym Grecy uraczyli swoich słuchaczy na poprzednim albumie – ‘The Great Mass’ z 2011 roku. A że jest to styl świetny, niesamowicie oryginalny i nietuzinkowy, nie muszę chyba znawców przekonywać. Cała płyta jest bardzo dynamiczna, agresywna i momentami demoniczna. Rewelacyjna.
  Bardzo ciekawe jest bogactwo barw (i, być może, instrumentów), które muzycy wykorzystali do stworzenia tego dzieła. Tak wiele się tu dzieje, że potrzeba kilku (naprawdę!) przesłuchań, aby wyłapać wszystko, co tego wyłapania jest warte. Skomplikowane i często (pozornie) przeładowane riffy (świetna współpraca klawiszowca z gitarami) potęgują efekt odbioru tej muzyki. A jest to często efekt powalający!
  Utwory zostały skomponowane w sposób bardo przemyślany i konsekwentny. Każdy dźwięk jest tu we właściwym miejscu, każda zmiana tempa jest uzasadniona, a każde wokalne przetasowania (raz growl, raz żeńskie chórki) są wpasowane idealnie. Bardzo lubię też to, jak klawiszowiec potrafi wykorzystać swój instrument, by podkreślić lub czasem nawet zdominować motyw. No, i smyki. Od zawsze i pewnie już na zawsze, tak dla black metalu charakterystyczne.
  Kawałki. Jako, że cała płyta jest bardzo równa, niełatwo wyłonić jakichś faworytów. Niemniej, zawsze jest tak, że niektóre utwory lubimy bardziej, jest jakaś chemia i wzajemne przyciąganie. I tak właśnie mam z otwierającym album ‘War in Heaven’, który od razu atakuje siłą i mocą Septicflesha, jakiego najbardziej lubię. Następnie, ‘Order of Dracul’, który przeplata dynamikę z połamaniem i bogactwem klawiszowych podkładów. Kolejny jest ‘Prometheus’, bo mimo niespiesznego początku, nakręca energią i monumentalnością. Do tego klawisze i chóry. Piękne. Bardzo lubię też ‘Confessions of a Serial Killer’, bo to kawał dobrego, agresywnego i szybkiego black metalu.
  Płytę ‘Titan’ szwedzkiego składu Septicflesh polecam wszystkim fanom black metalu. I tym konserwatywnym (na pewno znajdą tu coś dla siebie), i tym lubiącym powiew świeżości, nutkę eksperymentalizmu i szczyptę tajemniczości. Bo to płyta bardzo oryginalna. Świadczy żywo o tym, że wbrew wielu ‘prorokom’, metal się nie skończył i nie drepcze w miejscu, a cały czas szuka, rozwija się i absorbuje.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej