Dark Tranquility – Damage Done (2002)

-

Dark Tranquility – Damage Done (2002)

1. Final Resistance
2. Hours Passed in Exile
3. Monochromatic Stains
4. Single Part of Two
5. The Treason Wall
6. Format C: for Cortex
7. Damage Done
8. Cathode Ray Sunshine
9. The Enemy
10. White Noise/Black Silence
11. Ex Nihilo


  Jest kilka zespołów, które pojawiły się w moim życiu w zasadzie tylko dlatego, że uczyłem się grać na gitarze, a ich utwory świetnie się do tej nauki nadawały. Tak było z opisywanymi tu kiedyś zespołami Dimmu Borgir i Samael. Kolejną ekipą z tego grona jest świetny szwedzki Dark Tranquility i ich, prosta może ale nie naiwna, płyta ‘Damage Done’ z 2002 roku. I to o niej właśnie będzie dzisiejszy wpis.

  Podczas nauki gry na gitarze elektrycznej zależy nam na prostocie riffów, których usiłujemy się nauczyć i na selektywności nagrania, które usiłujemy naśladować. I kiedy już uda nam się mniej więcej zsynchronizować prawą rękę z lewą, a kostką trafiać w te struny, w które chcemy (a nie we wszystkie inne) zwracamy naszą uwagę na twórczość takich zespołów, jak Dark Tranquility właśnie. Większa melodyka, większy ciężar, szybsze tempo. Tego chcemy się nauczyć, to chcemy grać. Idealny wybór zatem.
  ‘Damage Done’ to szósty studyjny album Szwedów. To konsekwentne uprawianie muzyki, która wychodzi im najlepiej – bardzo melodyjnego, klimatycznego i pozytywnego w odbiorze, death metalu. Myślę, że na ich twórczości wzorowały się takie ‘młodsze’ skandynawskie składy, jak chociażby Soilwork. I bardzo dobrze, bo to wzór świetny i dojrzały. Muzyka może nie grzeszy złożonością i przesadną kreatywnością, niemniej, łatwo wpada do głowy, dobrze nastraja i, nawet na dłuższą metę, nie męczy. A do wspomnianej, edukacyjnej roli, nadaje się pierwszorzędnie.
  Cały album jest bardzo równy i niesamowicie charakterystyczny (ot, styl Dark Tranquility). Dużo tu fajnych ale nie naiwnych melodii i dynamicznych gitarowych podkładów. Wokal, jak wokal. Nie przeszkadza, ale i nie ma się nad czym zbytnio rozwodzić. Wszystko to jest ładnie posklejane i tworzy smaczną i wyważoną całość.
  O utworach krótko – każdy ma w sobie coś fajnego i zwracającego uwagę. Ja najbardziej lubię: ‘Cathode Ray Sunshine’, tytułowy ‘Damage Done’, ‘Ex Nihilo’, ‘Final Resistance’ i ‘Hours Passed in Exile’. Warto zwrócić też uwagę na ‘I, deception’, bo to chyba świetna wizytówka całej płyty. Wszystkie oparte są na bardzo solidnym gitarowym rzemiośle i niemałym kompozycyjnym talencie. Smaczne.
  Album ‘Damage Done’ (jak i pozostałe wydawnictwa Dark Tranquility) polecam wszystkim, którzy lubią dynamiczny i pozytywny death metal, oparty na fajnych choć nieskomplikowanych melodiach. Dobra muzyka do relaksu i ładowania baterii po męczącym dniu. Warto posłuchać choć raz, a to czy będziecie do tego wracać, to już Wasz wybór.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej