Persefone - Spiritual Migration (2013)

-


Persefone - Spiritual Migration (2013)

1. Flying Sea Dragons
2. Mind as Universe
3. The Great Reality
4. Zazen Meditation
5. The Majestic of Gaia
6. Consciousness Pt. 1: Sitting in Silence
7. Consciousness Pt. 2: A Path to Enlightenment
8. Inner Fullness
9. Metta Meditation
10. Upward Explosion
11. Spiritual Migration
12. Returning to the Source
13. Outro


  Jeżeli myśleliście, że najbardziej egzotycznym zespołem (z punktu widzenia pochodzenia) o jakim tu przeczytacie był australijski Ne Obliviscaris, to się mylicie. Dziś zespół z kraju, w którym w piłkarskiej reprezentacji narodowej grają kucharze i  kelnerzy, a cała populacja jest dziesięciokrotnie mniejsza od populacji Krakowa. Porozmawiamy sobie dziś o czwartym albumie blackmetalowców z Andory – płycie ‘Spiritual Migration’ zespołu Persefone.


  Muzyka, którą muzycy uraczają słuchaczy to kawał dobrego black metalu, ze słyszalnym lecz nienamolnym progresywnym pierwiastkiem. Wszystko tu do siebie pasuje, jest smaczne i akuratne. Jedno ale – solówki gitarowe. Jest ich zdecydowanie za dużo, a klimatem i melodyką znacznie bliżej im do heavy czy power metalu, niż do blacku. Ale nie jest to przeszkoda nie do przejścia. Na szczęście.
  Jest coś nowego w twórczości Andorczyków, co zwraca uwagę słuchacza. Jest black, ale niesztampowy. Jest progresja, ale nieprzekombinowana czy męcząca. Jest szybko i ciężko. Jest bardzo ciekawie. Wokale też dotrzymują tempa – rasowy agresywny growl, co i rusz przerywany czystym męskim głosem. Bardzo dobrze to pasuje .
  Mimo niezłych klawiszowych motywów, większość muzyki zdaje się być budowana na gitarowym rusztowaniu. Pewnie to gitarzysta odpowiadał za większość kompozycji. Stąd też zapewne taka liczba, nie zawsze potrzebnych solówek (są momenty, w których brzmią niemalże jak Children of Bodom).
  ‘Spiritual Migration’ bardzo lubię za klimat. A dokładnie, za jego zmienność. Po szybkich i agresywnych utworach, naturalnie i bez kompleksów pojawiają się spokojne, balladyczne prawie kawałki. A później znów ciężki kop. Dużo ciekawych i połamanych riffów (dzięki, o Progresjo!) skutecznie skupia uwagę słuchacza. Klimatyczne, choć niestety niepierwszoplanowe klawisze subtelnie dopełniają dzieła, zamykają całość w bardzo przyzwoitej muzycznie klamrze.
  O utworach nie piszę nic, byście sobie sami, Drodzy Słuchacze, wyrobili o nich zdanie i wybrali te najbardziej ulubione, najciekawsze. Po prostu, najlepsze.
  Muzykę Persefone polecam tym, którzy lubią szybkie, ale przemyślane łojenie gitar w konwencji lekko połamanego black metalu. Nie ma tu tyle progresji, żeby zniechęcić nieprzyzwyczajonych, ale jest jej na tyle, by być może nakłonić do niej niezdecydowanych. Tej muzyki po prostu dobrze się słucha. A fakt, że muzycy pochodzą z Andory może wystarczyć, by z czystej ciekawości po nią sięgnąć. A to już pierwszy krok do szczerego jej polubienia.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej