December’s Fire – Vae Victis (1996)

-

December’s Fire – Vae Victis (1996)

1. Vae Victis   
2. Patrz, Jak Płoną Dzikie Róże        
3. Pragnę Twej Krwi  
4. Anioł Samotnych


  Niejednokrotnie podkreślałem już, jak bardzo lubię i cenię muzykę z duszą. Muzykę wywołującą różne, także te skrajne emocje. Jakąś dekadę temu szczególnie ulubiłem sobie muzykę przesiąkniętą smutkiem, melancholią i nieprzeniknionym mrokiem. Nie chodziło tu bynajmniej o jakieś małoletnie, buntownicze może, ‘dołowanie się’, a o te emocje właśnie. Muzyka ma dla mnie tylko wtedy sens i wartość, gdy zmusza mnie do myślenia, działania i przeżywania. I taką muzykę właśnie można usłyszeć na płycie ‘Vae Victis’.
December’s Fire to nieistniejący już, jednoosobowy projekt muzyczny Piotra Weltrowskiego, w którym, w jednym z utworów, udzielił się wokalnie (taka ciekawostka) Nergal z Behemotha. Muzyka, którą da się słyszeć na płycie ‘Vae Victis’ to, zdaje się, rodzaj symfonicznego gotyku. Zasadniczo, jest dość niespiesznie i bardzo pompatycznie. A tekstowo? No cóż, trochę może przerost formy nad treścią. Ale na wyobraźnię, zwłaszcza młodych i wrażliwych ludzi działa idealnie. Taka mistyka ciemnego i smutnego gotyku. Działa.

  Wielki talent komponowania muzyki narastającej, a przez to bardzo hipnotyzującej, ma pan Weltrowski. Odtworzenie płyty to jak zamknięcie za sobą drzwi po wejściu do innej rzeczywistości. Demonicznej trochę, strasznej i bardzo niespokojnej rzeczywistości, w której czas płynie bardzo, bardzo wolno. Lub w ogóle go nie ma. Słuchacz zostaje zaczarowany, unieruchomiony i jakby zamknięty w ciasnej i ciemnej celi, sam na sam ze swoimi najmroczniejszymi i najbardziej przerażającymi myślami. Genialna sprawa. Ja do dziś, słuchając samotnie tej muzyki, łapię się na tym, że ‘znikam’ gdzieś na długo. Fajne i zatrważające trochę zjawisko.
  Nie widzę celu w przedstawianiu utworów z albumu ‘Vae Victis’. Chodzi tu przecież głównie o to, jak ta płyta jako całość działa na ludzi. Jak świdruje umysł, jak wyostrza zmysły i nakierowuje myśli na nieznane dotąd tory. I jak wielkim smutkiem intensywnie emanuje. I wiem, że z perspektywy czasu, nie jest to już aż tak wpływowe (bo i człowiek starszy, dojrzalszy i tak jakby trochę już chyba nie z tej bajki – życie, ot co), nie paraliżuje już z taką siłą, niemniej, ciągle ma to coś. Ten czar (urok, może?).
  Można tej płycie zarzucić naiwność, pompatyczność i może nawet sztuczność. Nie można jej jednak odmówić magii, którą wokół siebie (i z siebie) rozpościera. A autorowi muzyki nie można odmówić wyobraźni, pomysłowości i konsekwencji w komponowaniu płyty, jako całości. Album ‘Vae Victis’ projektu December’s Fire polecam wszystkim metalowym wrażliwcom, wszystkim lubiącym smutny klimat i uznającym terapię poprzez muzykę. To naprawdę dobrze przemyślane, nieźle nagrane i absolutnie łatwo przyswajalne mroczne granie.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej