Cold Passion ‎– New Age Architects (1998)

-

Cold Passion ‎– New Age Architects (1998)

1. Delusion Of Life
2. Shy Spirits
3. On The Dreamside
4. Lost Shine
5. Lonely Fall
6. Shallow Despair
7. The Whell Of Time
8. New Age Architects
9. Sorrow Of Time


  Przenieśmy się do roku 1999. Miałem całe 16 lat i dopiero co zacząłem odkrywać świat muzyki metalowej. Tej słuchanej z kaset (tak, tak, to jeszcze były czasy magnetofonów) i tej słuchanej na żywo, podczas koncertów. W marcu tegoż roku wraz z kumplami trafiliśmy na imprezę zwaną Burzą Mózgu (chyba odbywała się cyklicznie, w krakowskiej Rotundzie). Występowało tam kilka kapel, a wśród nich Atrophia Red Sun (mam nadzieję kiedyś o nich napisać) i omawiany dziś skład – Cold Passion. Niewiele pamiętam z samej imprezy (może prócz armii machających włosami ludzi) ale klimat muzyki tego zespołu ujął mnie i zachęcił do bliższego jej poznania.


  Wyłączając się chwilowo na jakość nagrania (dużo tu jest do poprawy) i masteringu, warto skupić się na warstwie czysto muzycznej. Na pomysłach (i to jakich!), nawiązaniach, wykorzystanych instrumentach czy wreszcie, klimacie płyty jako całości. W nielicznych już wzmiankach o zespole w Internecie można spotkać się z określeniem muzyki Cold Passion jako doom/gothic metal, a czasem po prostu gothic rock. Nie jestem w stanie powiedzieć na ile taka kategoryzacja jest dla zespołu krzywdząca, ale jestem pewien, że w ich muzyce jest coś więcej. Coś trochę jakby poza ogólnie uznanymi ramami. Coś nęcącego i przyciągającego jak magnes.
  Na płycie ‘New Age Architects’ nie brakuje ani melancholii i powolnego czaru, ani mocniejszego, dość mrocznego uderzenia. Są smaczki orientalne uwydatnione instrumentami smyczkowymi i gitarą klasyczną. Są momenty jak z bajki i momenty, jak z dreszczowca. Jest i rock, i metal. Gdyby to wszystko tylko lepiej brzmiało... No i wokal – mógłby być bardziej wyrazisty i rasowy. Ale nie można mieć wszystkiego, nieprawdaż?
  Cold Passion już ładnych parę lat nie istnieje. A szkoda. Bo to kolejna już, wspominana przeze mnie kapela z Krakowa, która swą oryginalnością, nieszablonowym podejściem do komponowania i niesamowicie bogatą wyobraźnią wytyczała i mogłaby jeszcze długo wytyczać nowe muzyczne ścieżki. Nie śledziłem losów muzyków zespołu po rozpadzie Cold Passion ale mam nadzieję, że nie przestali tworzyć i nagrywać. Przynajmniej klawiszowiec, bo słychać, że on tu odwalił najcięższą ale i w efekcie, najlepszą robotę. Świetne i oryginalne melodie i tła to mocna strona ‘New Age Architects’. Na pochwałę zasługuje też gitarzysta, zwłaszcza za partie gitary klasycznej. Fajne granie oparte na świetnym, technicznym palcowaniu. Najsłabszym ogniwem, co już wyżej wspomniałem, jest niestety wokalista. Ale nie jest to nie do przejścia, a przy wsłuchaniu się w muzykę, wokal łatwo zanika i nie jest rejestrowany.
  Muzyka Cold Passion powinna trafić w gusta wszystkich lubiących niebanalne rozwiązania w muzyce rockowej i metalowej. Tu sporo się dzieje, nie jest nudno, a bywa niemalże orientalnie. To fajna i nieagresywna muzyka do słuchania na co dzień. Fajnie i nienachalnie porywa słuchacza, na chwilę choćby, w inny wymiar. I to właśnie jest siłą tego zespołu i tej płyty.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej