Veil of Maya - Matriarch (2015)

-



  Po tylu latach słuchania muzyki człowiek wyrabia sobie już swój gust, ma jasno określone preferencje. I, co może nie jest najlepsze, bardzo ostrożnie podchodzi do wszelkich nowości. Boi się eksperymentów, ma obawy, że może czegoś nie zrozumieć lub/i nie przyswoić. Ja, niestety, często tak właśnie mam. Otwarcie się na coś zupełnie nowego jest dla mnie, delikatnie to ujmując, problematyczne. Idealnym tego przykładem jest bohater dzisiejszego wpisu, przedstawiciel death i grind core – amerykański zespół Veil of Maya. Nigdy tych gatunków nie lubiłem, unikałem ich jak ognia. Aż do poznania twórczości tych panów.
    Połączenie krzykliwego łojenia z nu-metalowymi zagrywkami, podduszone w death metalowym sosie zawsze wydawało mi się naciągane, nieprawdziwe i irytujące. Ciekawe, że na ‘Matriarch’ wszystko to jest, a ja i tak tej płyty słucham. Jest ostry krzykliwy śpiew, jest delikatny czysty wokal (skojarzenie z Bullet For My Valentine mam tu dość mocne), jest naparzanka w stylu death metalowym, są melodie niemalże doom’owe i, wreszcie, jest coś, co mnie przekonało do nich ostatecznie: to świetne gitarowe smaczki, połamane i dynamiczne zmiany rytmu czy niebanalne i nieoczywiste riffy. A, no i nieliczne elektroniczne nutki też czasem zaznaczają swoją obecność.
  ‘Matriarch’ to piąta studyjna płyta Amerykanów z Veil of Maya. Nie będę kłamał, że znam ich całą dyskografię. Tak naprawdę słyszałem jeszcze jedno ich wydawnictwo, ‘Eclipse’ z 2012 roku. Jednakże do Antylogii wybrałem ich najmłodsze dzieło. Dlaczego? Bo jest bardzo równe, przemyślane i, kurczę, w tym szaleństwie jest metoda. Swobodne żonglowanie nastrojem (zwłaszcza przez wokalistę) jest tu chyba właśnie tym wabikiem, na który dość łatwo się złapać. Agresja przeplata się z melodyjnością. Ciężkie i mocne riffy wymieniają się bez końca z połamanymi motywami i technicznymi smaczkami. Bardzo to wszystko jest tu akuratne i, o dziwo, lekkie w odbiorze. Jak nie grind core.
  Ten lekki dysonans między ciężkim i krzykliwym łojeniem, a lekko komercyjnie brzmiącymi melodiami i wokalami może przeszkadzać. Dla większych konserwatystów zapewne będzie to nie do przejścia. Bo po cóż nagrywać tak rozbieżną w klimacie płytę, skoro można by nagrać dwie równe? Myślę jednak, że zabieg ów był celowy, a kto miał się na nim poznać, ten zapewne się poznał. Ja (chyba) się na tym poznałem i to kupuję.
  Muzykę Veil of Maya polecam fanom death i grind core z lekką, ale doskonale wyczuwalną nutką komercyjnego nu-metalu. Połączenie, choć na pierwszy rzut oka (i ucha) karkołomne, całkiem nieźle się tu spisuje. Nieźle sklejone motywy bombardują słuchacza energią i odrobiną szaleństwa. A przecież tego głównie szukamy w muzyce, nieprawdaż? Twórczość Amerykanów powinna też przypaść do gustu wszystkim muzycznym (metalowym) poszukiwaczom. A nuż, odkryją tu dla siebie coś nowego. Natomiast metalowi konserwatyści raczej nie znajdą tu nic wartego ich uwagi. Przynajmniej ja tak uważam.

1. Nyu
2. Leeloo
3. Ellie
4. Lucy
5. Mikasa
6. Aeris
7. Three-Fifty
8. Phoenix 
9. Matriarch
10. Teleute
11. Daenerys
12. Lisbeth

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej