John Petrucci - Suspended Animation (2005)

-

John Petrucci - Suspended Animation (2005)

1. Jaws of Life
2. Glasgow Kiss
3. Tunnel Vision
4. Wishful Thinking
5. Damage Control
6. Curve
7. Lost Without You
8. Animate-Inanimate


  Bez względu na to, jaką mamy pasję, zawsze (chcąc nie chcąc) podświadomie wybieramy sobie jakiś wzór, jakiegoś idola. Czy to sportowca (jeżeli to właśnie jakiś sport jest naszym wyborem), czy to muzyka. Ja miałem na tyle szczęścia, że miałem dwóch idoli. I tego od sportu, który kocham (Michael Jordan, rzecz jasna), i tego od muzyki. A dokładnie, tego od gitary elektrycznej. I choć do tej pory był już wspominany na Antylogii, to dziś poświęcę mu cały wpis. Zapraszam na kilka słów o solowej płycie najlepszego (według mnie) progresywnego gitarzysty, Johna Petrucci’ego.

  Nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek, kto metalu słucha, nie znał Petrucci’ego. Pierwsze skojarzenie: Dream Theater. Drugie: Liquid Tension Experiment. Trzecie: G3. Ale w wydawaniu solowych płyt był raczej oszczędny, żeby nie rzec: skąpy. ‘Suspended Animation’ to (o ile mi wiadomo) jedyny solowy album muzyka. A szkoda, bo muzyka, którą nas na nim raczy jest inna od tej, którą na co dzień z jego stylem kojarzymy. Dlatego też, między innymi, to właśnie o tej stronie jego twórczości chciałem napisać. Bo bardzo ją lubię.
  To, że John Petrucci mistrzem elektrycznej progresywnej gitary jest nie podlega dyskusji. Jest i koniec. To co robi z instrumentem na płytach Dream Theater jest zacne, niebanalne i niesamowicie charakterystyczne. Podobnie rzecz się ma z Liquid Tension Experiment. Dopiero muzyka, którą po raz pierwszy usłyszeć można było na jego z G3 koncertach, ukazuje fanom inne oblicze muzyka. Inne spojrzenie i (co najistotniejsze) inny pomysł na muzykę. Nagle okazuje się, że Petrucci potrafi (i chyba lubi) grać subtelniej, dużo bardziej melodyjnie i zdecydowanie mniej... progresywnie! Że potrafi być „zwyczajnym” gitarzystą solowym. I, że (na szczęście!) nie potrafi (ale i nie próbuje) śpiewać na tej samej płycie, na której gra. Wielki za to należy mu się szacunek.
  ‘Suspended Animation’ to bardzo melodyjna i niesamowicie pozytywna w odbiorze płyta. Idealna na poprawę humoru czy chwilę niezobowiązującego relaksu. W przeciwieństwie do wielu innych gitarzystów solowych, Petrucci nie bawi się w popisywanki czy bicie rekordu szybkości wydobywanych dźwięków. Daje nam, słuchaczom, muzykę ciepłą, kompletną i absolutnie nienachalną. ‘Glasgow Kiss’, ‘Damage Control’ i ‘Animate-Inanimate’ to moje ulubione utwory z tego albumu. Dojrzałe, konkretne, bezkompromisowe i w stu procentach charakterystyczne. Kwintesencja subtelnego i nie-takiego-znów-progresywnego Johna Petrucci’ego. Świetnie działają na skołatane nerwy czy uczucie niepokoju. I co ciekawe, mają w sobie to coś, co sprawia, że najbardziej chciałoby się ich posłuchać na żywo.
  Jedyną solową płytę znakomitego Amerykanina polecam wszystkim fanom gitarowej wirtuozerii. Bo jest to wirtuozeria pełną gębą. Przemyślana w każdej swej nutce. Polecam ją też wszystkim fanom delikatnego ale melodyjnego rockowego grania. Bo to właśnie na ‘Suspended Animation’ dominuje. A brak szeroko rozumianej progresji jest tu chyba nawet zaletą. Polecam.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej