Insomnium - Shadows of the Dying Sun (2014)

-

Insomnium - Shadows of the Dying Sun (2014)

1. The Primeval Dark
2. While We Sleep
3. Revelation
4. Black Heart Rebellion
5. Lose to Night
6. Collapsing Words
7. The River
8. Ephemeral
9. The Promethean Song
10. Shadows of the Dying Sun


  Klasycznie już, po cięższych brzmieniach przedstawiam jakąś lżejszą (choćby odrobinę) muzykę. Podobnie będzie i dziś. Co prawda, nadal będzie to death metal ale zupełnie inny od Decapitated. Dziś będzie o bardzo melodyjnym death metalu z wyraźnie słyszalnymi wpływami doom’u. Będzie o zespole grającym bardzo podobnie do opisywanych już na Antylogii Catamenii czy Eternal Tears of Sorrow. Będzie o Finach z zespołu Insomnium i ich ostatniej, szóstej studyjnej płycie, ‘Shadows of the Dying Sun’.

  Melodyjność w metalu, jeżeli nie jest naiwna i infantylna, uwielbiam. I nie musi to być nawet black metal. Najlepszym przykładem jest tu właśnie Insomnium. Bogactwo ich melodii i układ kompozycyjny utworów w ogóle, sprawiają wrażenie, że klawisze są tu zupełnie niepotrzebne. To świetna i lekka muzyka. To kolejny (według mnie) przykład ‘metalu relaksacyjnego’, opartego na świetnych gitarach, nieagresywnej ale szybkiej perkusji i wszechstronnym wokalu. Bo jest tu i rasowy growl, i niegłupi (a na pewno nieirytujący) czysty śpiew. Fajnie się to wszystko składa w całość. I jeszcze fajniej się tego słucha.
  Ciekawym zabiegiem na ‘Shadows of the Dying Sun’ jest swoisty podział melodii na dwa rodzaje: pierwszy – szybki, dynamiczny, energetyzujący; i drugi – nostalgiczny, momentami wręcz balladyczny i refleksyjny. Oczywiście, płyta nie jest podzielona równo, niemniej, podział ów jest zauważalny i, w mojej ocenie, bardzo tu pasujący. Trzeba wiedzieć, kiedy zwolnić tempo i kiedy znów, unikając zbytniej melancholii, uderzyć mocno i celnie.
  Nie da się też nie odnieść wrażenia, jakoby część z melodii wymyślonych przez kreatywnych Finów miała na celu zabranie słuchacza w bajkową nieco podróż. Bardzo fajny zabieg. I bardzo skuteczny. Uwielbiam, kiedy jako słuchacz jestem częścią interesującej i zwartej historii. Kiedy ta historia mnie wchłania i nie jestem podczas niej nawet na moment pomijany. Jak ciągle obecny bohater bez ciała. Bohater, bez którego to wszystko nie miałoby sensu. Świetny sprawa, taki ukłon w stronę słuchacza.
  Prócz wspomnianych już Catamenii i Eternal Tears of Sorrow, łatwo doszukać się w muzyce Insomnium także innych inspiracji. Ja słyszę tu także Dark Tranquility, Rammstein (na myśli mając ich ballady), Paradise Lost czy stary Tiamat. Takie skojarzenia, jak dla mnie, są świadectwem dojrzałości muzyków, ugruntowanego już, myślę, gustu muzycznego i jasno określonego celu w jej tworzeniu. Da się słyszeć zarówno konsekwencję w działaniu, jak i umiejętność wyważania wyrażanych emocji. To pozwala im na swoistą (ale zdrową i potrzebną) manipulację odbiorcą.
  Muzykę z ostatniego krążka Insomnium polecam wszystkim fanom bogatej ale klimatycznej melodyjności w metalu. To także jedna z tych płyt, które są (lub mogą zostać) świetnym materiałem na pierwszy kontakt z odrobinę cięższym, niż komercyjny, metalem. Jest tu wszystko na swoim miejscu, a muzyka poprzez swój nieinwazyjny charakter pozostawia po sobie jak najlepsze wrażenie. I chęć, by posłuchać jej jeszcze raz...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej