uneXpect - In a Flesh Aquarium (2006)

-


  Moja słabość do muzyki dziwnej, pokręconej i niejednogatunkowej jest powszechnie znana. Z pewnością optymizm płynący z recenzji płyt takich wykonawców jak Igorrr czy Native Construct zastał przez Was, Drodzy Czytelnicy’ wyłapany. Dzisiejszy wpis powinien być zdominowany równie intensywną ekscytacją. Zapraszam na wpis, którego bohaterem będzie druga płyta kanadyjskich mistrzów avant-garde extreme metalu (tak się to, podobno, nazywa!). Przed Wami ‘In a Flesh Aquarium’, zespołu uneXpect.
    Spróbujmy sobie wyobrazić muzykę Native Construct tworzoną przez bardzo mroczny, niestroniący (tak zakładam) od różnorakich używek (tych halucynogennych też) umysł. Trudno, nie? A tak właśnie brzmi uneXpect na swoich płytach. ‘In a Flesh Aquarium’ to (dla mnie, rzecz jasna) diaboliczna, chora lekko i często przerażająca muzyczna wersja ‘Alicji w krainie czarów’. Świat, do którego nas ta płyta zaprasza utkany został gdzieś na granicy ludzkiej wyobraźni. Krok dalej i byłby niezrozumiały i nieosiągalny. A tak, wiemy, że jest ale często nie rozróżniamy tego co w nim prawdziwe, a co wynika z zaburzeń naszej percepcji. Po przesłuchaniu albumu jakiś czas jeszcze pozostajemy w stanie lekkiego, ekstatycznego odurzenia. I to jest fantastyczne! A do tego, absolutnie legalne i zdrowe!
  Kanadyjczycy mają wielki dar tworzenia muzyki oryginalnej i niepowtarzalnej. I choć (muszę to przyznać) przekonanie się do ich twórczości wymaga czasu i skupienia, to gdy ostatni opór wreszcie w nas pęknie, stajemy się częścią opowiadanej historii, w której nasze zmysły są nieprzerwanie oszukiwane tylko po to, by nasilić uczucie niepokoju i nieokreślonego (ale fantastycznego) uniesienia. Naprawdę, niewiele płyt potrafi ze mną robić takie rzeczy.
  Moimi zdecydowanie najbardziej ulubionymi utworami z ‘In a Flesh Aquarium’ są: otwierający płytę ‘Chromatic Chimera’ za świetne wpasowanie i kwintesencję tego, co czeka nas dalej; ‘Feasting Fools’ za szybkość, niespodziewanie łamany rytm i świetny wokal oraz ‘Silence 011010701’ za pozorne uspokojenie, oparte jednak na stresujących (niczym ze starych horrorów) skrzypcach. Pozostałym kawałkom, oczywiście, także niczego nie brakuje. Po prostu, te trzy utkwiły mi w głowie najmocniej i to właśnie z nimi kojarzę tę płytę.
  Jeżeli kilka lat temu ktoś zapytałby mnie czy wyobrażam sobie siebie, słuchającego metalu wymieszanego z progresją, musicalem, mrocznym kabaretem i szczyptą psychodelii odesłałbym go do diabła. Dziś, zafascynowany i zauroczony takim melanżem gatunków mogę tylko żywo dowieść, że muzyka rozwija i zmienia nas cały czas. To nie jest tak, że całe nasze życie będziemy słuchać tylko jednej określonej muzyki. Nasz gust i smak zmieniają się. Pod warunkiem, co oczywiste, że dostarczamy naszym receptorom odpowiednią (dużą, znaczy się) dawkę różnych dźwięków. I pozwalamy im decydować o swojej w naszych głowach przyszłości.
  Całą twórczość uneXpect polecam tym, którzy nie boją się muzycznych eksperymentów, osadzonych mocno w metalu. Z odpowiednią wrażliwością i otwartą na nowe głową można z niej czerpać wiadrami. Można też dzięki niej spróbować dotrzeć do własnych granic w odbiorze muzyki. Nie będzie ujmą, gdy ta muzyka Wam nie podejdzie. Pod warunkiem tylko, że dacie jej (tak naprawdę) szansę.

1. Chromatic Chimera
2. Feasting Fools
3. Desert Urbania
4. Summoning Scenes
5. Silence 011010701
6. Megalomaniac Trees
7. The Shiver - Another Dissonant Chord
8. The Shiver - Meet Me at the Carrousel
9. The Shiver - A Clown's Mindtrap
10. Psychic Jugglers

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej