Slipknot - Vol. 3: (The Subliminal Verses) (2004)

-


  Nie lubię nu metalu. Z założenia. Moje pokolenie tak już chyba ma, że nie lubi tego gatunku. Dlaczego? Pewnie dlatego, że skomercjalizował metal. Że zrobił z niego łatwo przyswajalną papkę dla małolatów. W końcu, że zepsuł metal, pozbawiając go mroku i demonicznej atmosfery. Takie jest przynajmniej moje zdanie. Ale żeby nie było ze mną tak łatwo, nawet tu są wyjątki do których lubię wracać. Jest trójka, w twórczości której jest przynajmniej jedna płyta, którą naprawdę lubię. To Korn, Disturbed i bohater dzisiejszego wpisu – Slipknot, z swoim trzecim albumem, ‘Vol. 3: (The Subliminal Verses)’.
    Dlaczego akurat ta płyta? Naprawdę, nie wiem. Ale od pierwszego przesłuchania zaskarbiła sobie moją sympatię. Bo szybka, bo dość agresywna. Do tego fajnie krzykliwa. No, i ta perkusja. Ma w sobie coś urzekającego, hipnotyzującego. I choć wokalnie, wolę Coreya Taylora w wersji Stone Sour, to nie wyobrażam sobie, by w Slipknot ktoś inny mógł drzeć mordę. Pasuje tu, jak nigdzie.
  ‘Vol. 3: (The Subliminal Verses)’ to płyta równa, jeżeli chodzi o poziom muzyczny. Jest przemyślana, skonstruowana z ikrą i wyczuciem. Dynamiczne utwory zgrabnie mieszają się z tymi wolniejszymi momentami, które przecież zawsze muszą być, by dać wytchnienie zarówno muzykom przy komponowaniu, jak i fanom przy odsłuchu. Fajnie to jest na tej płycie wyważone.
  Ulubione utwory? Zdecydowanie ‘Duality’ – za wszystko, bo w tym utworze wszystko jest świetne. Wokal, gitary i ta perkusja! Fantastyczny kawałek. Następnie, ‘The Blister Exists’ za świetną dynamikę i moc, która niemal porywa do szaleńczej zabawy. Lubię też ‘Circle’, bo jest właśnie takim zwolnieniem, o którym pisałem wyżej. Niezłego kopa dają też ‘Welcome’ i ‘Before I Forget’. Warto wsłuchać się także w nieśpieszny i klimatyczny ‘Vermilion’.
  Jak da się przeczytać, nawet kwestia mojej niechęci do konkretnych gatunków nie jest tak oczywista, jak być powinna. Ale to chyba dobrze, że mimo antypatii, próbuję znaleźć (czasem skutecznie) jakiś plus. Ktoś mi kiedyś powiedział, że nie warto się zamykać w swoim własnym uporze, bo wiele można przez to stracić. I podążając za tą mądrością, czasem zmuszam się do przesłuchania czegoś, co mój wewnętrzny gust każe mi bez wahania skreślić. To całkiem dobra, choć czasem trudna do zrealizowania strategia.
  Trzeci studyjny album Amerykanów ze Slipknota polecam wszystkim fanom nu metalu (to więcej, niż oczywiste), a także tym, którzy (podobnie do mnie) nie przepadają za takim graniem, ale czasem chcą się do niego przełamać. Zresztą, wydaje mi się, że Slipknot jest już taką marką, że nie trzeba jej nikomu przedstawiać, ani nikomu jej do siebie przekonywać.

1. Prelude 3.0
2. The Blister Exists
3. Three Nil
4. Duality
5. Opium of the People
6. Circle
7. Welcome
8. Vermilion
9. Pulse of the Maggots
10. Before I Forget
11. Vermilion Pt. 2
12. The Nameless
13. The Virus of Life
14. Danger – Keep Away

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej