PŁYTA CZYTELNIKA - Gojira - Terra Incognita (2001)

-


  Bez względu na to jak bardzo jakiś zespół lubię, to niemalże zawsze ma on w swojej dyskografii przynajmniej jedną płytę, która mi się nie podoba, która mnie wkurza, której po prostu unikam. Ma to zapewne związek z rozwojem tych artystów, z różnymi etapami ich twórczości. Bo tak, na zdrowy rozsądek, jak ktoś szuka swojego stylu czy eksperymentuje to musi liczyć się z ryzykiem mniejszego (lub braku) zrozumienia ze strony fanów. Taka właśnie sytuacja ma miejsce w dzisiejszym wpisie. Gojira to zespół, który uwielbiam, który zagrał najlepszy koncert na jakim w życiu byłem, który wreszcie, ‘popełnił’ nielubiany przeze mnie debiutancki album ‘Terra Incognita’. Dariusz, który tę właśnie płytę zaproponował, doskonale o moim podejściu do niej wiedział. Ale nic to, nie tak łatwo mnie zniechęcić, więc nie pozostaje mi zatem nic innego, niż się z nią zmierzyć.
    ‘Terra Incognita’ to dla mnie twardy orzech do zgryzienia. Nie przemawia do mnie jej brzmienie, wokal, część rozwiązań instrumentalnych i tempo. Brzmienie, jak na czas kiedy powstawała ta płyta, jest bardzo surowe. Zbyt surowe, rzekłbym. Traci przez to moc i energię, czyli te rzeczy, które w Gojirze kocham. Wokal natomiast jest tu bardzo, hmm, niezdecydowany. Raz krzyczy, raz growluje jakby trochę bez pomysłu na całość. Daleki od tego, który słychać na późniejszych płytach. W kwestii rozwiązań instrumentalnych natomiast, to słychać już, że zespół dobrze kombinuje i powoli zmierza we właściwym kierunku, niemniej, sporo tu nieudolnie wkomponowanych smaczków, flażoletów czy innych, naiwnie prostych zagrań. W połączeniu z dość płaską brzmieniowo (ale bardzo dobrą) partią perkusyjną wychodzi nam coś, co sprawia wrażenie lekko jakby niedokręconego. Jak gdyby skończyły się zespołowi pieniądze na pełny mastering w studio. To, rzecz jasna, moje subiektywne odczucie. A tempo? Zbyt wolne, niczym maszerujący mamut. Przy przewadze prostych (lub bardzo prostych) gitarowych riffów, takie tempo obnaża niestety pewne kompozycyjne braki tego wydawnictwa. Ale, na szczęście, Gojira pozbyła się wszystkich dolegliwości wieku dziecięcego, a każda kolejna płyta była już (jest!) majstersztykiem, tworem kompletnym i uzależniającym. I to najważniejsze!
  Wiem, że Dariusz bardzo ten album lubi, choć nie bardzo rozumiem dlaczego. Może przez swoją słabość do brudnej, niedoskonałej ale klimatycznej muzyki? Liczę, że kiedyś mi to powie. Bo to naprawdę najsłabsza płyta Gojiry. Mimo, że już zaszczepiono w niej ducha prawdziwej Gojiry, to jednak najsłabsza. Zdaję sobie sprawę, że wielu z Was, Drodzy Czytelnicy, się ze mną nie zgodzi ale cóż zrobić? Na szczęście muzyka i jej odbiór to sprawa indywidualna i prywatna.
  Tak sobie teraz pomyślałem, że gdyby Francuzi podjęli się przearanżowania kawałków z ‘Terra Incognita’ na modłę np. ‘The Link’ czy ‘From Mars to Sirius’ to może wtedy uległbym temu wydawnictwu. Niektóre zespoły czasem robią takie eksperymenty, więc może doczekamy się kiedyś na półkach w sklepach muzycznych płyty ‘Terra Incognita – re-visited’, po którą z wypiekami na twarzy i pieniędzmi (nawet ostatnimi) w dłoni boso pobiegnę. Ale to raczej, jak mawiają nasi brytyjscy koledzy, ‘highly unlikely’. A Ty jak myślisz, Dariuszu?
  Nieprzerwanie zapraszam Was do podsyłania mi swoich propozycji ‘Płyty Czytelnika’. A może nowy dział, o którym wpominałem przy okazji poprzedniej recenzji, bardziej by Wam odpowiadał? Piszcie i proponujcie! No i, rzecz jasna, czytajcie, komentujcie i udostępniajcie!

1. Clone
2. Lizard Skin
3. Satan Is a Lawyer
4. 04
5. Blow Me Away You(niverse)
6. 5988 trillions de tonnes
7. Deliverance
8. Space Time
9. On the B.O.T.A.
10. Rise
11. Fire Is Everything
12. Love
13. 1990 quatrillions de tonnes
14. In the Forest





Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej