Telergy - Hypatia (2015)

-

Telergy – Hypatia (2015)

 1. Scene, No.1
2. Astronomer
3. Scene, No.2
4. Philosopher
5. Scene, No.3
6. Mathematician
7. Scene, No.4
8. Teacher
9. Scene, No.5
10. The Burning of the Library of Alexandria
11. Scene, No.6
12. Scapegoat
13. Scene, No.7
14. Murder
15. Scene, No.8
16. Martyr
17. Scene, No.9



  Po rosyjskich wojażach czas na powrót na Zachód. I to od razu do Stanów. Mimo, że nie mam najlepszego zdania o ciężkiej muzyce z tamtych terenów, to co jakiś czas znajdzie się perełka, której ulegam, i o której chcę Wam opowiedzieć. Dziś tą perełką będzie ostatnia płyta projektu Telergy, wydana w ubiegłym roku świetna ‘Hypatia’. Zapraszam!
  Słowo projekt w odniesieniu do Telergy nie zostało przez mnie użyte przypadkowo. Za całym przedsięwzięciem stoi bowiem jedna osoba, wspierana tylko gościnnie przez innych muzyków. Jak wiecie, bardzo lubię i niezmiernie szanuję takich artystów. Drugą rzeczą, która mnie w muzyce Amerykanów uwiodła, to niesamowicie dojrzała progresja, łącząca mnogość gatunków. To doskonała muzyka. I nawet brak wokalu w niczym tu nie przeszkadza. Są jakieś chórki, jakieś mruczanda, ale śpiewu brak. I chyba dobrze.
  Konstrukcja albumu także zasługuje na uwagę. Jak mogliście zauważyć, tracklista pokazuje aż 17 utworów! Jednak nie wszystkie z nich to utwory muzyczne. Wszystkie kawałki zatytułowane ‘Scene No.’ to przeszkadzajki – swoiste deklamacje czy scenki rodzajowe, mające na celu przybliżyć Słuchaczom tematykę płyty. Bardzo ciekawe rozwiązanie. I trafne, mając na uwadze właśnie brak wokalu.
  Muzycznie ‘Hypatia’ jest niesamowicie bogata. Nie bez wpływu na to zapewne był fakt, że w projekt, prócz jego autora, zaangażowanych było blisko czterdziestu innych muzyków! Przy takim arsenale talentów grzechem byłoby nagranie płyty przeciętnej. Tu nikt nie zgrzeszył – album jest absolutnie fantastyczny! Instrumentalnie i kompozycyjnie idealny. Nie brakuje tu niczego - gdzie trzeba jest szybko i ciężko. Gdzieś indziej znów, refleksyjnie i melancholijnie. I to instrumentarium! Oprócz klasycznych rockowo-metalowych instrumentów słychać tu harfę, flet, piszczałki i wielorakie smyki! Czasem pojawiające się chórki świetnie to bogactwo brzmień uwydatniają. Jest genialnie!
  Słuchając krążka 'Hypatia' od razu mam milion skojarzeń. To jak koktajl z twórczości zespołów, które znam i uwielbiam. Jednak przepis na ten koktajl mózg projektu Telergy złamał na swój wyrafinowany i tajemniczy sposób. I to jest właśnie kwintesencja sukcesu. Wielkie pokłony dla kompozytora!
  Muzykę, o której dziś Wam opowiadam traktuję jak pewnego rodzaju panaceum na odsłuchową niemoc. Czasem jest tak, że na ciężki black nie mam siły, a mdły melancholijny rock-metal mnie odpycha. Wtedy właśnie pojawia się Telergy (na przemian z Outrun the Sunlight). To mój muzyczny złoty środek. To jedna z naprawdę nielicznych płyt, których, odkąd je mam, nie usunąłem z mojego przenośnego odtwarzacza. To powinno Wam, moi Drodzy, powiedzieć o niej więcej niż tuzin słów...
  Telergy 'Hypatia' to album dla każdego fana rocka i metalu. Nieważne jakie gatunki Was kręcą - ta płyta spodoba się Wam wszystkim. Obiecuję. Tylko dajcie jej szansę i w skupieniu przesłuchajcie ją choć raz - od początku do końca.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej