Arkona - Goi, Rode, Goi! (2009)

-

Arkona – Goi, Rode, Goi! (2009)

1. Goi, Rode, Goi!
2. Tropoiu Nevedannoi
3. Nevidal
4. Na Moey Zemle
5. Pritcha
6. V Tsepiakh Drevney Tainy
7. Yarilo
8. Liki Bessmertnykh Bogov
9. Kolo Navi
10. Korochun
11. Pamiat
12. Kupalets
13. Arkona
14. Nebo Hmuroe, Tuchi Mrachniye


  Tak sobie pomyślałem, że skoro już dotarliśmy do Rosji, to możemy się w niej na chwilę zatrzymać. Nie chciałbym też znów zgubić Arkony gdzieś między innymi płytami, o których będę pisał. Niech zatem tak będzie – dziś pomówimy (i posłuchamy) sobie o piątej studyjnej płycie folkowych pogan z Arkony – ‘Goi, Rode, Goi!’. Myślę, że będzie ciekawie.
  Pamiętam, gdy po raz pierwszy usłyszałem muzykę Rosjan. Byłem przekonany, że na wokalu (rzecz jasna, mam na myśli partie growlu) jest mężczyzna! Niesamowite. Kolejnym zaskoczeniem było bogactwo warstw muzycznych. Zdałem sobie wtedy sprawę, że nasz słowiański folk nie ma się absolutnie czego wstydzić wobec chociażby skandynawskiego. Jest klimatyczny, mroczny, bywa wesoło rytmiczny i pokręcony. I, co najważniejsze, daje odczuć prawdziwego pradawnego ducha naszego plemienia. Bardzo mi się to podoba.
  Godne uwagi jest bogate instrumentarium, którym Arkona się posługuje. Dzięki temu, w dużej mierze, te wszystkie muzyczne warstwy są unikalne, a razem tworzą niesamowity efekt. Choć jest imała uwaga – będąc na ich koncercie w ramach Folk Festu w krakowskiej Fabryce, nie udało im się mnie porwać. Najnormalniej w świecie polegli ‘dźwiękowo’. Nie wiem czy to wina specyfiki wnętrza Fabryki, czy jednak Arkonie jeszcze trochę brakuje, by zawojować tłumy na koncertach. Bo, w sumie, tego samego wieczoru Eluveitie pozamiatało…
  Świetne natomiast jest to, że utwory są śpiewane po rosyjsku. Że płyty mają rosyjskie tytuły. Że chęć zdobycia szerokiego rozgłosu nie przysłoniła muzykom tego, co w muzyce folkowej (no dobra, folk-metalowej) najważniejsze – prawdziwości, szczerości i unikalności. Szacunek! Drugą ściśle z tym powiązaną sprawą jest tematyka tekstów. Oparte na słowiańskiej mitologii i obyczajowości, pozwalają poznać niesamowite aspekty życia naszych przodków. W co wierzyli, czemu (i komu) zawierzali swoje modlitwy, radości czy smutki. Komu ufali, kogo się bali, wreszcie, za kogo gotowi byli bez mrugnięcia okiem oddać życie. Świetne.
  Jako że rozmawiamy o, bądź co bądź, metalu, to warto zaznaczyć, że zarówno ‘Goi, Rode, Goi!’, jak i pozostałe płyty Rosjan są odpowiednio ciężkie i mroczne. A i growlu sobie Masza nie odmawia. Jestem pod jej ogromnym wrażeniem. Fascynujące jest to, że w jednej chwili potrafi śpiewać jak wioskowa baba w cerkwi, by po chwili rasowo i (!) po męsku zagrowlować. Do tego na scenie, podczas koncertu bez cienia wątpliwości widać, kto jest jedynym i niepodważalnym liderem zespołu. Energia, którą sama wokalistka oddaje, mogłaby starczyć na niejeden muzyczny festiwal. Naprawdę.
  Twórczość Arkony, a zwłaszcza ‘Goi, Rode, Goi!’ – moją ulubioną ich płytę – polecam wszystkim fanom szeroko rozumianego folku, a nie tylko folk metalu. Bo pewnie wszyscy folk metalowcy ich znają. A to, co Rosjanie mają do zaoferowania sięga daleko poza ścisłe folk metalowe ramy. Ta muzyka jest po prostu wnikliwie przemyślana, perfekcyjnie skomponowana i, co jest tu zdecydowanie najważniejsze, zagrana z pasją i sercem, co niesamowicie pozytywnie wpływa na słuchacza. Szczerze polecam!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej