PŁYTA CZYTELNIKA - Plagiat199 - Do przodu... (2010)

-

PŁYTA CZYTELNIKA - Plagiat199 - Do przodu... (2010)

1. Proces
2. Wybaczam
3. Moja Dziewczyna
4. Bunt
5. Czarne Loki
6. Vladimir Boudnik
7. Przyjaźń
8. 1000 Słów
9. Obłęd
10. Banał
11. Kot


   Na wstępie, chciałbym powiedzieć, że bardzo cieszy mnie, że czytacie mojego bloga. To dla mnie naprawdę ważne. Cieszę się także, że są wśród Was osoby bardzo aktywne, które chętnie i bez zbędnego namawiania, co i rusz podsyłają nowe płyty do omówienia. Jedną z takich osób jest Justyna, która zaproponowała kolejną już płytę. Dziękuję bardzo! Postaram się niżej jak najrzetelniej (i najszczerzej) opisać punkowo-ska-reggae’owy album ‘Do przodu...’, pochodzącego z Czechowic-Dziedzic składu Plagiat199. Zobaczmy, czy dam radę...
  Taki gatunek (czy też ich mieszanka) muzyki jest mi absolutnie obcy. Żeby było jasne – nie znam się na takiej muzyce, nie wiem na ile Plagiat199 jest wybitnym jej przedstawicielem. Postaram się po prostu opisać towarzyszące mi podczas odsłuchów „Do przodu...’ uczucia. A tych, o dziwo, było bardzo wiele. I często bardzo skrajne. Zaznaczę, że podszedłem do tej płyty naprawdę otwarty. Bez zbędnych uprzedzeń. Wyłączyłem nawet  w głowie narzekanie na niedorzeczność nazwy zespołu... Ale po kolei.
  Wokal. I tu pierwsza niespodzianka, bo nie spodziewałem się kobiety za mikrofonem. Barwa ciekawa, która mi osobiście kojarzyła się momentami z głosem Patrycji Markowskiej czy dawnej Małgorzaty Ostrowskiej. Niestety, bardzo nierówno zaśpiewana płyta. Jakby nie do każdego utworu ‘Madziara’ się należycie przykładała. A szkoda, bo w tej swojej wokalnej surowości może się podobać. Ale nierówny poziom śpiewu z czasem irytuje, a tak nie powinno być.
  Teksty. W zasadzie są mi dość... obojętne. Nic ciekawego, nic ważkiego. Ot, słowa piosenek – w końcu każda jakieś mieć musi, nie? Są OK, po prostu. Jedyne co mi się nie spodobało to początek utworu ‘Kot’. Niepotrzebnie wulgarne i prymitywne słownictwo, które nijak nie pasuje do pozostałych kawałków. Bezsensowny zabieg. Za to, dla odmiany, kawałek z Kazikiem (bodajże, ‘Czarne loki’) bardzo fajnie się udał. Niewymuszony, naturalny i z jajem. Fajny.
  Muzyka. Nie będę się tu rozpisywał o każdym instrumencie z osobna, bo to bez sensu. Taką muzykę odbieram raczej całościowo. To znaczy, albo mi to gra, albo nie gra. I w przypadku Plagiatu199... absolutnie mi to gra! Naprawdę. Skoczność ska, punkowa szybkość i gitarowość oraz śladowe (na szczęście) ilości reggae świetnie człowieka rozbujają. Bardzo lekko się tego słucha. I jak dla mnie, to idealna wręcz muzyka do samochodu. Żywiołowa, z (prostą) sekcją dętą i, mimo wszystko, ciekawym wokalem na pewno nie pozwoliłaby zasnąć za kierownicą. A, że artystycznie może niewiele ta muzyka znaczy, to nic. I takie granie musi na tym świecie być. Zawsze lepsze to od cukierkowego popu czy przaśnego disco-polo. Nieprawdaż?
  Podsumowanie. Druga studyjna płyta Plagiatu199 jest fajna. Tak, to (o dziwo) dobre słowo. Ona jest fajna, lekka i pozytywna w  odbiorze. Nie ma tu żadnej wirtuozerii. Nie ma też niczego nowatorskiego czy przełomowego. Jest za to dobry klimat czy to na imprezę, czy to, jak już wcześniej wspomniałem, do samochodu. Ja chyba zacznę jeździć z nią w trasy. W zestawie z Poparzeni Kawą Trzy, na przykład. Bo jakoś mi tak do siebie pasują. ‘Do przodu...’ polecam wszystkim fanom gatunków, które są niej wymieszane. No, i wszystkim, którzy szukają czegoś skocznego i pozytywnego, a daleko im do mainstream’owej papki.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej