In Flames – Come Clarity (2006)

-


  Jest wiele zespołów, których twórczość można wyraźnie podzielić na etapy. I na ogół, przynajmniej jeden z tych etapów jest do bani. In Flames także ma takie etapy w swojej historii: pierwszy fantastyczny - od początków zespołu do płyty ‘Clayman’. I drugi, niewarty w zasadzie wspomnienia, od tamtego czasu aż do dziś. Ale jest wyjątek. Wśród nieciekawej, wtórnej i nic nie wnoszącej muzyki, którą od kilku lat uprawiają, udało się Szwedom nagrać jeden świetny album, z niesamowitą energią i kopnięciem. I o tym właśnie wydawnictwie dziś chcę Wam opowiedzieć.
    ‘Come Clarity’, bo o niej będzie mowa, to ósma studyjna płyta In Flames. Polubiłem ją od pierwszego przesłuchania w 2006 roku. Dlaczego? Bo jest tak bardzo energetyczna! Bo ma nie nudzącą się melodykę. Bo, co i rusz, pokazuje pazur. Nie wiem na ile to melodyjny death metal, a na ile jakaś jego alternatywa. To nieistotne. Ważne, jak działa na Słuchacza. Pamiętam, że wałkowałem ją w kółko, na przemian z ‘Stabbing The Drama’ Soilwork. Taki, widać, miałem wówczas energetyczny klimat.
  Ten album jest także taką nieśmiałą próbą stylistycznego nawiązania do ‘starego’ In Flames. Jest niekomercyjnie ciężko i agresywnie. Próżno tego szukać na późniejszych płytach zespołu. Szkoda, że muzykom starczyło siły i determinacji tylko na ‘Come Clarity’. Ale cóż, nawet jeśli miałbym do końca życia słuchać tylko jednej płyty In Flames, to  byłaby to właśnie ta ósma płyta. I choć teraz już niezbyt często, to jednak regularnie do niej wracam.
  Generalnie, twórczość In Flames to muzyka prosta, niewymagająca skupienia czy specjalnej atencji. Ot, dynamiczna i pozytywna bardzo naparzanka. ‘Come Clarity’ jednak ma w sobie coś więcej. Coś, co przykuwa uwagę i każe nam jeszcze raz i jeszcze raz, i jeszcze raz jej posłuchać. I to wielka siła tej płyty. Późniejsze dokonania zespołu są tylko marną (i nieudaną) kopią tego, co udało im się w 2006 roku stworzyć.
  Nie będę się skupiał na opisywaniu utworów – cała płyta jest warta poznania. Bez względu na rodzaj metalu jaki lubicie, każdy z Was z pewnością tę płytę polubi. Tak, to dobre słowo – polubi. Bo ona jest po prostu fajna. Polecam ją wobec tego absolutnie wszystkim. Nastroi pozytywnie, pozwoli się wyładować i przeniesie w inny, trochę bardziej szalony świat. A tego przecież potrzebuje (od czasu do czasu) każdy z nas.

1. Take This Life
2. Leeches
3. Reflect the Storm
4. Dead End
5. Scream
6. Come Clarity
7. Vacuum
8. Pacing Death's Trail
9. Crawl Through Knives
10. Versus Terminus
11. Our Infinite Struggle
12. Vanishing Light
13. Your Bedtime Story Is Scaring Everyone

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej