PŁYTA CZYTELNIKA - Placebo - A Place for Us to Dream (2016)

-

CD 1
 1. Pure Morning
2. Jesus' Son
3. Come Home
4. Every You Every Me
5. Too Many Friends
6. Nancy Boy
7. 36 Degrees
8. Taste in Men
9. The Bitter End
10. Without You I'm Nothing
11. English Summer Rain
12. Breathe Underwater
13. Soulmates
14. Meds
15. Bright Lights
16. Song to Say Goodbye
17. Infra-Red
18. Running Up That Hill

CD 2
 1. B3
2. For What It's Worth
3. Teenage Angst
4. You Don't Care About Us
5. Ashtray Heart
6. Broken Promise
7. Slave to the Wage
8. Bruise Pristine
9. This Picture
10. Protège-Moi
11. Because I Want You
12. Black-Eyed
13. Lazarus
14. I Know
15. A Million Little Pieces
16. Special Needs
17. Special K
18. Loud Like Love

  Od czasu ostatniej Płyty Czytelnika minęło prawie półtora miesiąca i, będę szczery, zacząłem się już obawiać, że odpuściliście temat, Drodzy Moi. Szczęśliwie, na wysokości zadania (ponownie!) stanęła Justyna, która raz jeszcze postanowiła sprawdzić mnie (i moją cierpliwość) propozycją, jakby nie było, nie do końca z mojej bajki. Ale słowo się rzekło, a Płyta Czytelnika - rzecz święta! Zatem, zapraszam Was na moje wynurzenia dotyczące najnowszej płyty Brytyjczyków z Placebo - 'A Place for Us to Dream'.
  Z Placebo mam tak, że nazwę skądś kojarzę, ale żeby ot tak podać z głowy tytuł choć jednego utworu to... nie bardzo. Taki mam zasadniczo stosunek to całej komercyjno-radiowej twórczości muzycznej. Coś tam w głowie gra, ale co i gdzie dokładnie, to już mało istotne. Justyna chyba przewidywała tę moją 'znajomość' twórczości zespołu, bo zaproponowała płytę, które de facto jest składanką największych (?) przebojów grupy. I wielkie jej za to dzięki, bo już przy pierwszym przesłuchaniu okazało się, że sporo z tych kawałków znam! A skąd? Proste, z radia i innych mainstreamowych źródeł.
  'Pure Morning', 'Come Home', 'Too Many Friends' czy 'Every You, Every Me' to tak łatwo zapadające w pamięć utwory, że nawet jakby się chciało, to nie można ich chyba nie kojarzyć, posiadając w domu choć jedno radio. Co ciekawe, a o czym nie wiedziałem, Placebo podjęło się także przeróbki hitu Kate Bush z lat 80-tych - 'Running Up That Hill'! Niestety, polegli, a według mnie Daniel Cavanagh (Anathema) na swojej ostatniej solowej płycie zrobił to dużo lepiej. Ale to już kwestia gustu.
  Mógłbym kontynuować wyliczankę tych utworów z 'A Place for Us to Dream', które kojarzę. Mógłbym także próbować przekonać Was (i siebie), że mi się to wszystko podoba, bo przecież zawsze podoba się ta muzyka, którą już słyszeliśmy/znamy. Ale nie zrobię ani pierwszego, ani drugiego. Dlaczego? Bo, po pierwsze, ta wyliczanka już mnie znudziła, a po drugie - najnormalniej w świecie muzyka Placebo mi się nie podoba. Ale o tym dalej.
  O ile instrumentalnie da się słyszeć, że każdy z Anglików swój instrument zna i w jego użyciu nie jest ani prymitywny, ani wtórny, o tyle jako całość ich muzyki nie mogę jakoś 'łyknąć'. Do tego ten zniewieściały, irytujący niesamowicie głos, który pewnie u fanów zespołu wywołuje konwulsje rozkoszy. No, nie lubię. Dla mnie to takie angielskie wydanie Myslovitz, którego szczerze nie znoszę. Zaczynam się zastanawiać, czy to, że oba zespoły powstały w 1992 roku to aby na pewno przypadek... A tak poważnie, to taka muzyka, bez względu na kraj pochodzenia czy język wykonania, po prostu mnie nudzi i nie przedstawia dla mnie żadnej wartości. Przepraszam, jeżeli komuś z Was, Drodzy Czytelnicy, tym stwierdzeniem sprawiłem przykrość. Jednak, przede wszystkim, muszę być z Wami (i ze sobą!) szczery! Nieprawdaż? Mam też wrażenie, że tekst "... My computer thinks I'm gay..." to autentyczny fragment z biografii wokalisty. Serio...
  Czy jest w Placebo cokolwiek, co mi się podoba? Chyba tylko przyzwoity poziom obsługi instrumentów. Nic poza tym. Wiem, że fani zespołu stwierdzą, że nic nie wiem, że kim jestem by to oceniać. I będą mieć rację! Nie zmienia to jednak faktu, że tego typu rock (czy tam, indie) to absolutnie nie mój świat. I choć od kilku lat staram się mój muzyczny świat poszerzać, by nie być tylko metalową konserwą, to w tym kierunku nijak nie jest mi po drodze. I nawet nie jest mi z tego powodu przykro. Niech sobie tę muzykę wezmą radia i wszelkie inne środki masowego przekazu. Na zdrowie.
  Muzyki Brytyjczyków nie polecam nikomu. No, chyba, że fanom Myslovitz. Im Placebo puszczałbym zawsze i wszędzie. Po czym spiesznie opuszczałbym ich towarzystwo.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej