Shokran - Supreme Truth (2014)

-


  W Rosji chyba jeszcze z Antylogią nie byliśmy. Trzeba zatem to nadrobić. Prawdę mówiąc, myślałem, że pierwszym rosyjskim zespołem, o którym Wam napiszę będzie folkowa Arkona ale, jak to często tu bywa, zamysł się zmienił i władzę przejął impuls. A w przypadku dzisiejszego artysty, to impuls bardzo mocny. Bo jak inaczej nazwać ciężkie, techniczno-progresywne deathowo-djentowe granie z przyzwoitym growlem? Zapraszam Was zatem, Drodzy Czytelnicy, do lektury kilku słów o debiutanckiej płycie zespołu Shokran, wydanej w 2014 roku, ‘Supreme Truth’.
    Gra pozorów. To pierwsze co mi się z Shokranem kojarzy. Dlaczego? Bo i okładka płyty, i pojawiająca się na całej ‘Supreme Truth’ bliskowschodnia melodyka każe podświadomie myśleć o zespole bynajmniej nie rosyjskim. Ot, siurpryz. Potęga brzmienia. To druga rzecz, która przychodzi mi na myśl, gdy słucham tej płyty. I, zasadniczo, te dwa powody wystarczą, bym tą muzyką się zainteresował i szczerze ją polubił.
  Muzycznie jest bardzo dobrze. Ciężkie, bardzo techniczne gitary z progresywnym (djentowym wręcz) zacięciem emanują olbrzymią mocą, świetnie podkreśloną dynamiczną perkusją. Do tego wspomniane wyżej bliskowschodnie melodie. Wszystko jest bardzo smaczne, choć momentami można odnieść wrażenie, że ktoś się tu popisuje. Ale, w sumie, to cały djent, nie?
  Największe moje wątpliwości wzbudził wokal. O ile growl jest jeszcze do zniesienia (chociaż nie jest w żaden sposób wybitny), o tyle czyste wokale śmierdzą komercyjnym pop-rockiem. Nie lubię. Na szczęście, warstwa instrumentalna ‘Supreme Truth’ broni całość. Swoją drogą, nigdy nie mogłem zrozumieć zespołów, które grając naprawdę ciężko, pozwalają wokaliście na jakieś takie zniewieściałe zawodzenie. Ale, co kto lubi.
  Płyta jest dość bogata w utwory – piętnaście kawałków to jednak nie jest standard we współczesnej muzyce. Niemniej, nie dłuży się, nie nudzi. Nie ma też wrażenia jakieś powtarzalności – czytaj: nie jest przewidywalna. A to ważne, bo nie brakuje zespołów, które pierwszymi dwoma-trzema utworami rozsadzają Słuchacza (pozytywnie, rzecz jasna) po to, żeby resztę płyty przepitolić bez polotu, fantazji i zaangażowania. Tu jest naprawdę przyzwoicie. Duży plus.
  Shokran poprzez swoją energię jest doskonałym materiałem na muzyczną rozchmurzajkę. Już po jednym-dwóch utworach człowiek ma ochotę krzyczeć, skakać – po prostu wydusić z siebie wszystko co złe, negatywne czy tłamszące. Ja tak właśnie muzykę Rosjan traktuję. Byłoby absolutnie idealnie, gdyby nie te czyste (beznadziejne) wokale. Ale cóż, widocznie nie można mieć wszystkiego.
  ‘Supreme Truth’ polecam wszystkim fanom dobrego technicznego łojenia. Takiego z wyobraźnią i polotem. Fani djentu czy melodyjnego death metalu znajdą tu z pewnością coś dla siebie. Może i album nie jest wybitny ani przełomowy, niemniej, jest warty poznania. Choćby miał zostać przesłuchany tylko raz. Polecam. Tylko wybaczcie im ten śpiewo-krzyk…

1. Interlude
2. Pray the Martyr
3. Ghost Ruins
4. Memories
5. Charon
6. Collapses
7. Original Sin
8. Crotalus
9. The Right to Sorrow
10. In Theatre of Illusions
11. Supreme Truth
12. Sands of Time
13. Punishment
14. Dark Desert
15. The New Battalions

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej