Dark Funeral - Where Shadows Forever Reign (2016)

-

1. Unchain My Soul
2. As One We Shall Conquer
3. Beast Above Man
4. As I Ascend
5. Temple of Ahriman
6. The Eternal Eclipse
7. To Carve Another Wound
8. Nail Them to the Cross
9. Where Shadows Forever Reign


  Dziś mały powrót do ciężkiego i mrocznego grania. A co, czasem po prostu trzeba się pobiczować tęgimi blastami, nie? Bohaterem dzisiejszego wpisu jest zespół, którego w zasadzie nie słucham. Do czerwca tego roku uznawałem tylko jedną-jedyną jego płytę – mocarne ‘Vobiscum Satanas’ z 1998 roku – dlatego też, przez prawie półtora roku nie znalazło się dla muzyków zespołu na łamach Antylogii żadne miejsce. Aż do teraz, bo panowie Szwedzi z Dark Funeral, nieco ponad miesiąc temu, zaprezentowali światu arcydzieło (nie bójmy się tego słowa!), pt. ‘Where Shadows Forever Reign’. I o tym cudzie będzie dziś mowa.
  Tak po prawdzie, to nie wiem czemu mi tak na punkcie tej płyty odbiło. Może to jakaś wewnętrzna, a niezaspokojona tęsknota za dobrym blackowym kopem? Nie wiem i jakoś szczególnie mnie to nie obchodzi. Ważne, że pierwszy raz od jakiegoś czasu trafiłem na album, który od pierwszego przesłuchania idealnie wpasował się w mój gust i moje oczekiwania. I, co oczywiste, zmusił do jakiejś refleksji czy, po prostu, reakcji. I w przeciwieństwie do najnowszej płyty Gojiry, tu reakcja była zdecydowanie pozytywna (ot, mała dygresja).
  Na ‘Where Shadows Forever Reign’ w pierwszej kolejności zachwyciła mnie… wierność. Wierność konwencji, wierność klimatowi, wierność brzmieniu – po prostu, wierność jedynie słusznemu black metalowi końca XX w. To po prostu piękne, że płyta wydana w 2016 roku, od pierwszych swoich sekund przeniosła mnie do czasów młodzieńczego buntu, do czasów, gdy metal pochłaniałem w ilościach niewyobrażalnych i wreszcie, do czasów, które (wydaje mi się) w dużej mierze wpłynęły na to, jakim człowiekiem jestem teraz. To arcyfantastyczne!
  Nie wiem czy jest sens, żebym rozpisywał się nad instrumentarium, liniami melodycznymi, wokalnymi paradami. Po co? To najprawdziwszy i najszczerszy black metal. Każdy wie, o co chodzi. Jest piekielnie szybka perkusja z (niemal wyłącznie) podwójną stopą i blastami. Jest agresywna gitara z rozbudowaną melodyką. Jest też fantastyczny i do cna blackowy wokal.  Jedyne co mogę dodać, to zapewnić Was, Drodzy Czytelnicy, że chłopaki z Dark Funeral nie zapomnieli jak się robi prawdziwy skandynawski black metal, że nie zdradzili tego gatunku żadnymi głupimi próbami złamania konwencji. Są tak samo fantastyczni, jak ich zapamiętałem 18 lat temu. Pozostaje mi tylko zdjąć czapkę (jakbym ją nosił) i pochylić się przed nimi w głębokim ukłonie. Brawo, Panowie. Brawo!
  Wiadomo, komu polecam tę płytę. Wszystkim blackowym bestiom! Obawiam się, że fani lżejszych czy bardziej ‘wyrafinowanych’ odmian metalu nie znajdą tu tego, co znalazłem ja. I czym się tak cholernie już ponad miesiąc zachwycam. Jednak, nie ma to jak black!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej