Rage – Speak of the Dead (2006)

-

Rage – Speak of the Dead (2006)

1. Morituri Te Salutant
2. Prelude of Souls
3. Innocent
4. Depression
5. No Regrets
6. Confusion
7. Black
8. Beauty
9. No Fear
10. Soul Survivor
11. Full Moon
12. Kill Your Gods
13. Turn My World Around
14. Be with Me or Be Gone
15. Speak of the Dead


  Już dawno temu chciałem Wam napisać o tym zespole, ale zawsze jakoś tak się zdarzało, że inny artysta wpychał się bez kolejki. Dziś już koniec z pozakolejkowiczami i czas na (w zasadzie już) klasyków gatunku – niemiecki heavy-power-thrash band, Rage. I choć poznałem ich (i od razu bardzo polubiłem) przez ‘XIII’ i ‘Ghosts’, to jednak o nieco późniejszym albumie dziś porozmawiamy. Zapraszam na parę słów o siedemnastym (!!!) albumie Niemców, nagranym częściowo z białoruską orkiestrą, ‘Speak of the Dead’.
  Muzyka Rage w zasadzie mocno tkwi w thrash- i heavy metalu. Czyli raczej poza moimi smakami. A jednak, od pierwszych dźwięków bardzo mi przypadła do gustu. Na pewno swoje zrobiły dość ciężkie gitarowe riffy, liczne ale nie przesadzone (ani nie przesłodzone) solówki i wokal, który na szczęście niewiele ma wspólnego z typowym heavy-metalowym kastracyjnym wyciem. Suma tych wszystkich cech sprawiła, że moja przygoda z Rage trwa już ponad 16 lat. I wygląda na to, że jeszcze trochę potrwa.
  Bardzo podoba mi się sposób, w jaki Rage ‘dogaduje się’ z orkiestrą. Bo jej obecność na ‘Speak of the Dead’ to nie jedyny raz, kiedy taka współpraca się odbywa. W ogóle chyba Rage ma do klasycznych instrumentów słabość. Wszystko jest znakomicie zaaranżowane, nie ma pompatycznych czy przesadzonych motywów. Jest za to absolutnie fantastyczna symbioza. Nie wiem kto odpowiada za te aranże, ale ten ktoś robi to fenomenalnie. Panowie z Rage także nie przesadzają, ani usilnie nie starają się ‘zmetalować’ tego międzygatunkowego mariażu. I chwała im za to!
  Co do utworów, to absolutnie wszystkie wymagają polecenia. A że płyta jest bardzo zwarta i świetnie przemyślana, to słuchanie jej jest czystą przyjemnością. Bez dłużyzn, męczących przynudzeń, itd. Mimo piętnastu utworów, tę płytę się po prostu ‘połyka’ w mgnieniu oka. A jej energia (w końcu coś tam z power metalu też ma) pozytywnie nastraja słuchacza. Ja uwielbiam to, co robi ze mną muzyka Rage. To taki mój metalowy akumulator optymizmu.
 Co do samego rzemiosła, to rzecz jasna w tej odmianie (odmianach) metalu niepodzielnie króluje gitara. Jest fantastyczna, ciężka i melodyjna. No, i te solówki! Bez popisówek w czysto heavy metalowym stylu, a z klasą i wyczuciem. Wiele zespołów mogłoby się od nich uczyć. Drugą mocną stroną zespołu jest wokal – bardzo charakterystyczny i świetnie pasujący do tej muzyki. Sprawia też, że zespół znacząco się wyróżnia na tle innych przedstawicieli gatunku. A w muzyce przecież głównie chodzi o to, żeby być oryginalnym i (najlepiej) jedynym w swoim rodzaju. Rage to wszystko ma. A pewnie i dużo więcej.
  Komu polecić tę muzykę? Wszystkim kochającym metal! Tak! Nieistotne czy lubisz black, czy jesteś uzależniony od heavy. Wszyscy znajdą tu coś dla siebie. Dlaczego? Bo to metal przez bardzo duże ‘M’. A że przy tym jest niesamowicie łatwo przyswajalny? To chyba dobrze. Bo w tym przypadku, gwarantuję, nie jest to oznaka komercji, a talentu do tworzenia prawdziwej muzyki. Takiej (też) przez duże ‘M’.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej