Enter Shikari - A Flash Flood of Colour (2012)

-

Enter Shikari - A Flash Flood of Colour (2012)

1. System...
2. ...Meltdown
3. Sssnakepit
4. Search Party
5. Arguing With Thermometers
6. Stalemate
7. Gandhi Mate, Gandhi
8. Warm Smiles Do Not Make You Welcome Here
9. Pack of Thieves
10. Hello Tyrannosaurus, Meet Tyrannicide
11. Constellations
12. Quelle Surprise (bonus track)
13. Destabilise (bonus track)


  Chyba każdy z nas ma w swojej płytotece taki album, który w sumie nijak się ma do naszego gustu, ale w jakiś sposób akurat on nam odpowiada i choć nie słuchasz go zbyt często, to regularnie do niego wracasz, bo wiesz, że co jakiś czas masz nastrój właśnie na tę płytę. Na tego artystę. Ja takich płyt mam kilka, ale jedną z najwyraźniejszych jest opisywana dziś ‘A Flash Flood of Colour’, angielskiego składu Enter Shikari.
  Electronicore, post-hardcore, alternative rock i experimental rock – tak o muzyce Anglików pisze Wikipedia. I absolutnie nic mi to nie mówi. Absolutnie. Dla mnie to elektroniczny rock (muzycznie) połączony z jakimś post-punkiem (tekstowo). I nie bardzo obchodzi mnie to, czy ktoś się z tym zgadza. Dwa z trzech tych składników uwielbiam – umiejętnie połączoną elektronikę z ciężkimi gitarami. A ważkie, upolitycznione teksty niespecjalnie mnie obchodzą, Nawet, gdy są całkiem przyzwoicie wykrzykiwane. Po prostu, według mnie muzyka powinna być poza wszelką prozą życia. Muzyka to inny świat. Po to jej słuchamy (i ją tworzymy), by właśnie do tego innego świata uciec. Zgadzacie się?
  Co ciekawe, Enter Shikari poznałem dzięki utworowi, który mimo planów, w rezultacie w skład tracklisty ‘A Flash Flood of Colour’ nie wszedł. Mowa tu o ‘Quelle Surprise’ – niesamowicie energetycznym, dynamicznym i… świeżym kawałku! To, jak dla mnie, kwintesencja tego, co ci Anglicy z muzyką robią, gdy wszystko dobrze im wychodzi. Bo miewają też słabsze momenty, o których jednak nie zamierzam pisać. Sami sobie posłuchajcie i zróbcie własną ocenę. Ale ‘Quelle Surprise’ to majstersztyk. Dzieło kompletne od pierwszej do ostatniej sekundy. Bomba! Niezły poziom trzyma też drugi z singli, które nie znalazły się na płycie – ‘Destabilise’. Także wart posłuchania.
  Sama ‘A Flash Flood of Colour’ jest płytą dość równą. Niestety, nie jest tak potężna w efekcie jak wspominany wcześniej hit. Ale da się jej słuchać, bo potrafi (głównie dzięki fajnej elektronice) zahipnotyzować. Są na niej utwory naprawdę niezłe – ‘…Meltdown’, ‘Sssnakepit’, ‘Stalemate’ czy ‘Arguing With Thermometers’, ale reszta to raczej przeciętne i przewidywalne granie. Niemniej, album to album i słuchać należy go całościowo. Ja tak robię.
  Pewnie zastanawiacie się czemu tę płytę przedstawiam, czemu w ogóle jej słucham, skoro w zasadzie jest ‘taka sobie’? Ano, nie wiem. Naprawdę. Może to potężny efekt ‘Quelle Surprise’? Nie potrafię odpowiedzieć. Ale nie potrafię też tej płyty zapomnieć czy przestać do niej wracać. No, nie potrafię.
  ‘A Flash Flood of Colour’ polecam wszystkim, którzy lubią elektronikę (nie dubstep!) wplecioną w cięższe gitarowe riffy. To akurat Enter Shikari potrafi robić całkiem przyzwoicie. Myślę, że każdy otwarty na nowe brzmienia powinien sobie choć raz tę płytę przesłuchać. Bo, w ogólnym (obiektywnym) rozrachunku, chyba warto…



Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej