Half Moon Run - Dark Eyes (2012)

-

Half Moon Run - Dark Eyes (2012)

1. Full Circle
2. Call Me In The Afternoon
3. No More Losing The War
4. She Wants To Know
5. Need It
6. Give Up
7. Judgement
8. Unofferable
9. Drug You
10. Nerve
11. Fire Escape
12. 21 Gun Salute


  Trzyma mnie ten refleksyjny nastrój, oj trzyma. Od prawie dwóch miesięcy w moim odtwarzaczu rządzą płyty spokojne, klimatyczne i niemalże melancholijne. Nie bardzo wiem dlaczego tak jest, ale jest. Widocznie, nawet najbardziej zagorzały fan ciężkiego metalu potrzebuje kilku chwil oddechu od łojenia. Jedną z płyt, której lubię sobie ostatnio posłuchać jest ‘Dark Eyes’ kanadyjskiej indie rockowej (tak!) kapeli Half Moon Run.
  Indie rock... Taa... Też ledwo w to wierzę, ale jednak. Podoba mi się to! Naprawdę. Ciężko stwierdzić czy to przez łagodne i ciepłe melodie, czy przez charakterystyczny (nawet bardzo!) głos wokalisty. Po prostu mi się ta muzyka podoba. Ale po kolei.
  Warstwa muzyczna. Tu panuje świetna (święta?) harmonia. Nic się nie wychyla poza swoją linię. Żaden instrument nie wchodzi drugiemu w paradę, a wzajemnie (bardzo zresztą zgrabnie) się uzupełniają. Delikatne partie gitarowe, muskana wręcz (w porównaniu z metalem), ale bardzo urozmaicona perkusja i ciekawe rytmiczne klawisze tworzą coś bardzo przyjemnego dla ucha. No, a gdy dodamy do tego ten genialny głos wokalisty... Wydaje mi się, że ciężko byłoby znaleźć kogoś, komu ta muzyka/płyta by się nie spodobała. I to już przy pierwszym odsłuchu. Przez całą długość płyty unosi się wyczuwalna mgiełka melancholijnego i odrobinę hipnotyzującego klimatu. Mnie to fenomenalnie relaksuje i zaczarowuje.
  Będę szczery – nie mam pojęcia czym tak naprawdę jest indie rock. Nie mam też pojęcia, czy twórczość Half Moon Run jest sztandarowym przykładem tego gatunku, czy tylko jakąś jego wariacją. Ale wiecie co? Niespecjalnie mnie to obchodzi. To jest taki poryw, taki instynkt. I poddałem mu się, nie zadając przy tym żadnych pytań. Bo i po co? Co warte podkreślenia, to także dobra muzyka do słuchania we dwoje. Moja żona także bardzo sobie ‘Dark Eyes’ ulubiła. A to chyba ważne, żeby mieć taką wspólną muzykę w związku, niekoniecznie zmuszając którąś ze stron do pójścia na kompromis. Czyż nie?
  Gdyby ktoś zapytał mnie o jeden najmocniejszy element Half Moon Run, to bez wahania odpowiem – wokal! Mimo, że wokalista nie stroni od lekko zniewieściałych barw, że lubi flegmatycznie nieco rozciągnąć swoją linię to nadal może się to podobać. A podkreślenie tego sporadycznymi, pełnymi jakiegoś niefizycznego bólu krzykami sprawia, że to się już musi podobać. I się podoba!
  A gdyby ktoś zapytał mnie o ulubione kawałki z ‘Dark Eyes’ to bez cienia wątpliwości wymieniłbym: otwierający płytę utwór ‘Full Circle’ – za fajny bujany klimat, ‘No More Losing The War’ - za tę charakterystyczną rozciągniętą linię melodyczną, ‘Give Up’ – za oparty na werblu rytm i melodię gitary akustycznej, no i wreszcie, ‘Drug You’ – za pulsująco zapętlone zacięcie.
  Całą płytę Kanadyjczyków polecam wszystkim poszukującym balladycznego wytchnienia. Bo ja w sumie po to jej używam. Może być też niezłą pościelową opcją dla tych, którzy (jak ja) bez muzyki nie są w stanie robić absolutnie nic... Nie ma tu, czego można się na pierwszy rzut oka spodziewać, komercyjnego brzmienia czy radiowych hitów. Jest za to solidny kawał prawdziwego i profesjonalnie wykonanego (i nagranego) rocka. A, że indie...  Who cares?

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Atrophia Red Sun - Twisted Logic (2003)

-
Obraz
  Gdy pisałem wcześniej o Cold Passion, wspomniałem, że poznałem ich przy okazji metalowego festiwalu Burza Mózgu w krakowskiej Rotundzie, jakieś sto lat temu. Pisałem też, że na tej samej imprezie wystąpił krakowski (a jakże!) zespół Atrophia Red Sun. Nadeszła zatem pora, by i o nich porozmawiać. Bo, myślę, że jest o czym. Nawet, jeżeli mówimy o nich tylko w kontekście jednego porządnego albumu, a takim niewątpliwie jest ‘Twisted Logic’.      Od razu się przyznam, twórczość Atrophia Red Sun sprzed ‘Twisted Logic’ kojarzę mgliście, żeby nie powiedzieć – wcale. Ale pamiętam doskonale, że nigdy mi się nie podobała. Dopiero wydany w 2003 roku ‘Twisted Logic’ pozamiatał, powalił mnie i zahipnotyzował. Podobnie stało się niedawno z Decapitated – nie przepadałem za nimi specjalnie dopóki nie popełnili ‘Blood Mantra’, którą po prostu uwielbiam (nawet na koncert promujący płytę poszedłem!).   Ale do rzeczy. ‘Twisted Logic’ to płyta niepozbawiona wad. Przede wszystkim wad natury brzmi
Czytaj więcej

WASI ZNAJOMI - Prokoncepcja - Niedoczekanie (2016)

-
Obraz
     Kolejna propozycja z cyklu 'Wasi Znajomi', to podesłane przez niezawodnego Grzegorza, pierwsze studyjne wydawnictwo proszowickiej Prokoncepcji, zatytułowane 'Niedoczekanie'. Cieszę się, jak zawsze, gdy mogę napisać coś o Waszej muzyce nawet, gdy czasem nasz odbiór danej płyty czy artysty się trochę rozmija. A jak będzie dziś? Przekonacie się poniżej.   Prokoncepcja para się, zasadniczo, delikatną mieszanką popu, folku i soft rocka. Takie dość pozytywne granie pod nogę. Z założenia ma chyba nie zajmować zbytnio uwagi słuchacza, a tylko być subtelnym tłem do codziennych działań. Żadnych fajerwerków czy wirtuozerii tu nie znajdziemy. Solidna instrumentalnie i aranżacyjnie muzyka jakiej wiele. Niestety, nie potrafiła mnie porwać, a każdy jej kolejny odsłuch męczył mnie coraz bardziej.   Nie podoba mi się na 'Niedoczekaniu' stylistyczna niekonsekwencja. Ja rozumiem, że to melanż różnych gatunków w połączeniu z raczej zabawowym podejściem do tworzenia muzy
Czytaj więcej

PŁYTA CZYTELNIKA - Slayer - Repentless (2015)

-
Obraz
1. Delusions of Saviour 2. Repentless 3. Take Control 4. Vices 5. Cast the First Stone 6. When the Stillness Comes 7. Chasing Death 8. Implode 9. Piano Wire 10. Atrocity Vendor 11. You Against You 12. Pride in Prejudice   Dawno już nie było żadnej Płyty Czytelnika. Na szczęście, niezawodny Antoni pośpieszył z pomocą i oto jest: najnowsze dzieło dinozaurów metalu. Płyta, płytą, ale sam dobór artysty jest dla mnie, jakby to powiedzieć, symboliczny. Dlaczego? Ano dlatego, że (co już pewnie nie raz wspominałem) miewam tak zwane metalowo-klasyczne faux pas. O co chodzi? Ano o to, że Slayera nigdy nie słuchałem (serio!), nigdy nie uważałem za filar metalu (naprawdę!), wreszcie, nigdy mnie absolutnie nie interesowali. Ani mnie ziębili, ani grzali. Takie tam (niemłode już) pitu pitu, które (nie mogę pojąć czemu?!) ma tak wielkie rzesze fanów. Ale stało się, płyta została rzucona, a ja muszę się rzetelnie do niej odnieść. Zatem, do dzieła.
Czytaj więcej