Antylogia Mojej Muzyki

       Jakoś tak mnie wzięło na wspominki, więc pozostajemy w 'czasach' z poprzedniego wpisu. Siódma-ósma klasa szkoły podstawowej. Muzyczne eksperymenty mieszane z komercyjnie dostępną papką. Większość, co oczywiste, szybko lądowała w koszu. Ale zdarzały się perełki w postaci takich artystów jak omawiany ostatnio Everlast, czy jak bohater dzisiejszej opowieści, funkowo-acid jazzowy mistrz, Jamiroquai.      ‘Travelling Without Moving’ to wydana w 1996 roku trzecia studyjna płyta Brytyjczyka. I chyba najlepiej znana na całym świecie. Zasłynęła promowanym wszędzie (i absolutnie klimatycznym i świetnym) utworem ‘Virtual Insanity’. Nie ma chyba osoby z mojego pokolenia, która by tego utworu nie kojarzyła. I oryginalnych czapek Jay Kay’a (wokalisty). Drugi promujący płytę singiel (‘Cosmic Girl’) nie był już tak popularny, ale sporą rzeszę fanów z pewnością też zyskał. Ogólnie, płyta ta jest już, myślę kultowa. Zwłaszcza w środowisku fanów funky, acid...

Everlast - Eat at Whitey's (2000) 1. Whitey 2. Black Jesus 3. I Can't Move 4, Black Coffee 5, Babylon Feeling 6. Deadly Assassins 7. Children's Story 8. Love for Real 9. One and the Same 10. We're All Gonna Die 11. Mercy on My Soul 12. One, Two 13. Graves to Dig 14. Put Your Lights On          Muszę się do czegoś przyznać. Mniej więcej w połowie szkoły podstawowej miałem krótki, może półtoraroczny epizod z szeroko pojętym rapem. Cypress Hill, House of Pain, Ice T, Da Luniz, Xzibit, Busta Rhymes... Było to zaraz po tym, jak postanowiłem skończyć z Queen’owym hermetyzmem, a zacząć poszukiwać swojego gustu i smaku. Rap nie został ze mną zbyt długo, niedługo później pojawił się metal, który, co chyba da się zauważyć, skradł mój świat na zawsze. Niemniej, nauczyłem się pewnego rodzaju szacunku do artystów innych, niż rockowo-metalowi. Nauczyłem się, że obok komercyjnego gówna, są też prawdziwi twórcy. Prawdziwi, w tym...