Antylogia Mojej Muzyki

  Na koniec tego niewątpliwie urodzajnego w nowości roku, chciałem Wam opowiedzieć o nowej płycie Greków z Septicflesh, wydanej 1 września 'Codex Omega'. Dlaczego akurat ten wybór? Bo to właśnie tej płyty (naprzemiennie z 'Maliną' Leprousa) słucham nieprzerwanie od dnia jej premiery. Zakładam zatem, że o takiej płycie warto napisać, prawda?   'Codex Omega' to dziesiąte studyjne wydawnictwo zespołu. I choć z poprzednich dziewięciu dobrze znam tylko 'Titan' i 'The Great Mass', to mogę Wam od razu powiedzieć, że 'Codex Omega' świetnie utrzymuje poziom i klimat obojga poprzedników. Ja uwielbiam dobrze zagrany i przemyślany symfoniczny black metal. Jednocześnie, jestem bardzo surowy, gdy słyszę coś, co symfonicznym blackiem bardzo chciałoby być, a niestety, często okazuje się być katastrofalną karykaturą tego, wbrew pozorom, niełatwego gatunku.  Na szczęście, Septicflesh (znowu!) zrobił to dobrze.   Poprzednie dwie płyty Greków skradły

  Dzisiejsza propozycja to kolejna nowa płyta tego roku. Tym razem bohaterem będzie Moonspell i ich płyta '1755'. Wbrew pozorom, ten wybór nie był dla mnie ani oczywisty, ani planowany. Dlaczego? O tym, niżej.   Portugalczycy na Antylogii już byli, jasne. Ale w związku z tym, że ja tak naprawdę uznaję zaledwie kilka ich starszych płyt (głównie 'Wolfheart' i 'Irreligious'), to nie spodziewałem się więcej ich tu gościć. Tym bardziej, że kilka ich ostatnich albumów zupełnie mi nie leżało i zwyczajnie je ignorowałem. Podobny los miał spotkać '1755' ale pomyślałem, dam jedną szansę, bym nie musiał niczego żałować. I, na szczęście, dobrze zrobiłem.   '1755' jest w całości po portugalsku, co jest świetne. '1755' opowiada historię trzęsienia ziemi z 1 listopada tegoż roku, które miało miejsce w Lizbonie, co jest bardzo interesujące. '1755' w końcu, jest pierwszą od (bardzo) dawna płytą Moonspella, w której zauroczyłem się od pie

  2017 to rok wielu fantastycznych muzycznych premier. Wiele z moich ulubionych zespołów wydaje w tym roku nowe płyty - Leprous, Septicflesh, Dreamgrave czy też bohater dzisiejszego wpisu, Australijski czarny koń, Ne Obliviscaris. Nie pamiętam, kiedy ostatnio był tak urodzajny muzycznie rok. Niewątpliwie jednak, jest to rok magiczny i należy się nim cieszyć z całych sił.   Niespełna trzy lata temu przedstawiłem Wam Ne Obliviscaris jako jedno z moich największych muzycznych odkryć ostatnich lat. I wiecie co? To się nie zmieniło. Nie zmienił się także poziom i kunszt muzyczny zespołu. Ich najnowsza, trzecia już płyta, 'Urn' nadal porywa, hipnotyzuje i uzależnia.   Przez cały ten czas śledziłem uważnie poczynania Australijczyków. Wiem, że rozstali się z jednym z toksycznych muzyków. Wiem, że postawili na crowd funding (Patreon), dzięki któremu mogli porzucić zwykłe prace i w pełni oddać się tworzeniu muzyki. Wiem też, że w ciągu ostatnich dwóch lat lawinowo wzrosła liczba